…dat er iets niet klopt.

Ik bekeek de brievenbus bij mijn ouders de dagen voor kerst, niets. Ik bekeek de brievenbus tijdens de kerstdagen, niets. Ik belde mijn ouders na kerst, niets. Het pakketje was niet gearriveerd. Hoe kon dat nou? Ik begon bijna aan mezelf te twijfelen. Waar had ik dit niet aan verdiend? Ik was de gedoodverfde favoriet. Titelhouder, en keek verlangend uit naar het prolongeren van de derde titel. Er restte mij niets dan teleurstelling. Tranen en tuiten sloekte ik weg. Heldhaftig trachtte ik mijn borst geheven te houden. Iedereen zag mijn ziel echter wegkwijnen onder m’n arm. Men wist dat de klap hard aan was gekomen.

Even liet ik de pen voor wat hij was, sloeg zelfs het schrijven van een column over. Ik kon de lege pagina niet verdragen en zijn drang beschreven te worden. Alle kracht verliet mij bij zijn aanblik. Om mezelf op te kalefateren las ik de begeleidende brief van de prijs van afgelopen jaar. Zeven maal. Hij bood weinig soelaas. Er knaagde een angstig gevoel van binnen. Er was iets misgegaan, maar wat? En hoe zocht ik in vredesnaam een anonieme weldoener op?

De afgelopen twee jaren lieve lezer, was ik de gelukkige winnaar van de Hooghoudt literatuurprijs welke door een anonieme weldoener in het leven was geroepen voor de Ploep.columnist. De prijs werd in de vorm van een Sonnema liter fles afgeleverd.

De prijs had mij ook in 2015 gestimuleerd om grotere hoogten te beklimmen in de pen. Inkt en zweet hadden woorden gesmeed. De zondagavond begon in het teken te staan van één hoger doel. Het prolongatie vooruitzicht was Sonnematastisch.
Was…

Want tot op heden ontbreekt elk spoor van de Hooghoudt literatuurprijs, en dan lieve leesbuis kinderen, voel je op je klompen aan dat er iets niet in de haak is.