Hij schreef het bij ons op de muur. Fonetisch was het prachtig goed. Een beetje Drents leek eraan vast te kleven, alsof hij het dialect nooit verloren was. Het ventie was bij ons op bezoek, elf jaren oud. Het woord bleef me bij. Elke dag liep ik er langs en het herinnerde me aan zijn oprechte glimlach. De twinkeling in bewonderende ogen, z’n brede grijns.

Ik stond voor de keuze – ja of nee. Vond het spannend. Het verlangen was groot, het was afgelopen jaar zo mooi geweest. Toen was ik óók een amateur, dus waarom verwachtte ik nu meer van mezelf? Ik stelde de beslissing uit, aannemend dat het antwoord vanzelf bij me zou komen. Het verlangen bleef, de spanning ook. Het leek wat op angst, maar dat was het niet. Ik werd er enthousiast van, maar twijfelde. Uit onzekerheid, uit ongeloof. Deze ‘sprong in het diepe’ trok aan me en ik wist dat ik hem wilde maken. Dus ik besloot, ben gesprongen, heb me wat op de hals gehaald. Dames en heren, ik heb mij opgegeven voor het Kuna festival 2017. Geen idee waar het over zal gaan, maar het zal grapjes bezitten vanuit een oprechte filosoferende Drent. De kleine theatervoorstelling zal heten –

‘Vrollek’.