Als we naar het terrein toe lopen, hangt er een kind uit het autoraam te genieten met z’n gezicht in de wind. Als een hond met wapperende tong en grote glimlach nagenietend van het festival. Wij stappen het terrein op en worden direct gekieteld door de mogelijkheden om in te verdwalen. Relaxte middagmuziek deint vrolijk om ons heen vanaf de weide, waar ook de vele andere attracties staan voor de innerlijke mens. Eten, drinken, geestverruiming. Voor de kinderen is het één grote speeltuin, ze maken nieuwe vriendjes bij bossen. Hun fantasie gestimuleerd door alle vreemde figuren en waar hun magische wereld even werkelijkheid lijkt.

Tijdens de vier dagen is er een jongen van ongeveer elf jaar die we elke dag tegenkomen. Hij hoort bij de inventaris en gedraagt zich wijzer dan z’n leeftijd. Hij doet alsof we al jaren vrienden zijn en dringt zich niet op. Hij is een van de vriendelijke geheimen die Kuna rijk is. Een jongetje van zes loopt voor me uit, draait zich om en zegt tegen me: ‘Jij ziet er stoer uit. Zie je er altijd zo uit?’
De zus van een vriendin is met haar gezin op Kuna vakantie en hun zesjarige dochter is een verrijking voor het festival. Ze poseert met feeën, geniet en begroet me met een open houding. Ze vertelt me van alles, maar ik herinner me alleen haar glimlach en vriendelijke gezicht. Zo vertrouwt, zo onschuldig zichzelf. Haar ouders en tante doen het goed.

De grote mensen daarentegen hebben kuren. Het overgrote deel is enthousiast, maar heeft alcohol nodig om dat ongebreideld uit te dragen. Een klein deel is verhard en klaagt. De man die m’n vriendin er enigszins boos op wijst dat die douche voor mannen is, de vrouw die klaagde op facebook over het festival, de jonge moeder die haar kind alleen bevelen kon geven in verschillende toonsoorten.
In mijn stuk stipte ik het onderwerp bij het publiek aan. Op hun muur en dat we het liefst onszelf willen zijn, zonder masker, zonder muur. Oprecht. Sommigen spraken mij daar later bewonderend op aan, anderen moesten het laten bezinken alsof ze de moed al hadden verloren. Voor hen was het een onbewust vergeten utopie. Mijn vinger op een zere plek die ze liever negeerden.

En ik? Ik stond op mijn plek. Omringd door de liefde van vrienden en familie. Door trouwe fans en enthousiaste nieuwe bekenden, met de liefde van mijn vriendin voorop in deze stoet als stuwende kracht voor mijn optreden. Grote dank voor jullie komst en digitale medeleven! Dat waardeer ik zeer. Volgend jaar weer. Maak joe waor!