In m’n eigen relazen schreef ik wel eens dat ik aan de zijlijn sta. Dat gevoel heb ik, dat ik kijk en observeer, maar vaker niet meedoe. Dan stelde ik mijzelf de vraag – maar waaraan doe ik dan niet mee? Het leven? Nee, daar doe ik gewoon aan mee. Gewoon.

Drie weken terug had ik mezelf getrakteerd op een schrijfdag. ‘Schrijven vanuit je diepte’ heette het en daar, tussen de andere cursisten huilde ik toen ik vertelde over m’n dankbaarheid voor m’n vriendin. Dat zij mij ziet en om mij lacht. Vervolgens werd mij door de aanwezigen verteld dat mijn kwetsbaarheid werd gewaardeerd, dat dat ‘het langst duurt’ schreef de schrijfster van de cursus mij. Vanaf dat moment ging m’n bal rollen. Kwetsbaar durven zijn, wat houdt dat dagelijks in?

Bij toeval kwam er op Netflix een vrouw voorbij, Brené Brown die met haar theatershow naadloos aansloot bij dit onderwerp. Ik was alleen en in contact met m’n gevoel en besloot: ‘Goed, ik ga dit doen, ik bekijk de show.’

Kwetsbaar zijn, is moed tonen. Het vergt inspanning, je loopt risico en je legt jezelf emotioneel bloot. Maar in plaats van aan de zijlijn te staan, stap je daarmee juist in de arena. Het voorkomt dat je later op je sterfbed spijt hebt omdat je iets niet hebt gedaan. Toen Brené dat zei, viel het kwartje van m’n zijlijn gevoel. Ik sta vaker niet in de arena dan wel. Ik wil in de arena staan en risico’s nemen. Ik wil m’n gevoel delen aan hen die het verdienen, ook al weet ik niet wat de uitkomst is.

Dit allemaal, wil ik in een vorm terug laten komen in een theatershow op Noorderzon 2022. Daar wil ik in de arena staan, geen idee waarom.