Een jonge moeder zetelt haar vermoedelijk driejarige zoontje op de stoel naast haar. Ze eten een ijsje aan een extra terras tafeltje welke naast m’n Vismarkt bankje staat. ‘Wat ben je gezellig!’ roept de jonge moeder enthousiast tegen haar smerende zoontje. ‘Vind je ’t ook zo gezellig met mij?’ vraagt ze hem, hopend op een bevestiging. ‘Nee,’ antwoordt het ventie kort maar adequaat. Nog geen twee minuten later hoor ik moeders getergd gebieden: ‘Doe niet zo vervelend!’ Ditmaal krijst hij: ‘NEEeeee!’ lang en krachtig.

Wat fantastisch, ik zat weer op m’n bankje. M’n panorama beeld bestond uit fietsende, lopende en rollende mensen. Het beeld werd vooruit gespoeld door een onzichtbare kracht. Telkens wisten tegenliggers in het verkeer elkaar te ontwijken, het was een ware kunst om te aanschouwen. Mijn bankgenoten volgden elkaar op en een mooie dame kwam een praatje met me maken. Ik kende haar.

Ex prof voetballer Bas Sibum liep met een gorilla langs me. Ooit speelde hij een team onder mij bij Emmen. De gorilla kende ik niet. Ze leken de weg niet te kennen, maar z’n brede kompaan zei zelfverzekerd – hierheen. Bas liep met z’n telefoon in z’n handpalm en z’n rug zat in een omgekeerde buiging, waardoor z’n onderrug naar voren helde en z’n bovenlijf naar achter. Als een jungle vogel in paringsdans, maar dan zonder vleugels. De gorilla had hen zelfverzekerd de verkeerde kant op geleid en toen zij zich omdraaiden, botste hun shoptasje tegen een Egyptische schone aan waar ik even tevoren mijn ogen op had laten rusten. Hoe anders kunnen levens lopen.