‘Nieuwsgierig als een belhamel kalm an deur de wereld goan.’
Jack Pot

Met de crossfiets in de hand neem ik afscheid. ‘Doeg, tot straks.’ We zeggen altijd tot straks, of dat nu over een dag is of in de avond. Ik stap op en kuier op m’n fiets. Veel te vroeg ben ik vertrokken en dat is fantastisch fijn. Ik kan de klinkers zowat tellen zo langzaam beweeg ik mij voort. De klinkers laat ik links liggen, ik bekijk mensen, dat is wat ik doe. Hoe ze hun neus snuiten, zichzelf ongezien wanen, voortbewegen. Onontdekte personen. Een schone dame verwondert mij: ‘Wat zal ze te vertellen hebben?’ Ik zie te veel, onthoud te weinig. Ik weet dat ik de trein haal in dit tempo en trap rustig verder. Alsof iemand mij in een kruiwagen door de straten rijdt, ik hoef niets te doen. Bij de kruising van de vismarkt is’t zaterdags druk, de markt is daar. Fietsers, voetgangers, scooters. Ze vlechten zich door het verkeer. Bijna iedereen laat ik voorgaan. Een meisje in een gele jas lacht terwijl ze passeert. Ze parkeert haar fiets naast de Korenbeurs en loopt terug over ’t zebrapad. Een kerel van rechts komt op de fiets aanzetten, hij slaat rechtsaf en ik volg hem, vergeet het meisje. De Folkingestraat is tegenwoordig van voetgangers en haastige fietsers wordt een andere straat aanbevolen. Ik sla het advies in de wind en trap twee keer. Achter wandelaars pauzeer ik en slalom om hen heen als de tegenligger voorbij banjert. Af en toe denk ik dat’t leven wel zo mag zijn.
Tien minuten te vroeg, ik koop een boek en vraag mezelf af waarom. M’n kast puilt uit van ongelezen boeken en in m’n rugzak zit er ook één. Ik kon de kaft niet weerstaan. Hendrik Groen heeft een geheim dagboek. Ik ben nieuwsgierig.