Hij stond achter de bar en zag me binnenkomen. Hij begroette me vriendelijk. Er zaten twee klanten aan het uiteinde van de bar, het was half vijf op een donderdagmiddag. Ik bewoog me in de richting van de bar. Hij ontmoette me aan de andere kant en zag dat ik wat in m’n handen had. Toen het tot hem doordrong dat het mijn boek was, was hij oprecht verrast. Verbaasd zelfs. Alsof ik een grapje had gemaakt de week ervoor toen ik hem vertelde dat ik een boek had geschreven en dat hij daarin een rol speelde.
‘Potverdorie, is dat em?’ bracht hij nu uit.
‘Jazeker,’ vertelde ik hem en overhandigde het exemplaar. Hij nam hem dankbaar aan en bekeek hem rustig van alle kanten.
‘Goeie titel,’ merkte hij op, terwijl hij was begonnen de achterkant van het boek te lezen.
‘Dit is teveel eer,’ bedankte hij mij. Een week terug had hij geantwoord dat hij trots aan zijn kleinkinderen zou vertellen dat hij in een boek stond. Nu overrompelde ik hem schijnbaar, hij wist niet zo goed hoe of wat, dus hij deed wat een barman kon en bood me een drankje aan.
‘Nee nee, ik was onderweg naar huis. Een andere keer graag.’
Hij vertelde dat hij er direct dit weekend aan zou beginnen. ‘Ik laat je weten wat ik ervan vind,’ bracht hij uit. ‘Uitstekend, ik hoor het graag.’ Voordat ik vertrok bedankte ik hem nogmaals voor de inspiratie. Ik was nog geen vijf minuten binnen geweest. Het was mooi om te zien hoe verrast hij was geweest. ‘Jahaa,’ zei iemand mij later. ‘Het is toch ook mooi dat jij hem in je boek beschreven hebt.’ Dat hoopte ik.