De troon aller huizen. Mijn rustpunt van de dag. Mijn wonder der techniek. Ik waardeer jou!
Wat de dag ook van mij verlangd. Wat mijn omgeving ook van me vraagt. Waar mijn gedachten zich ook onrustig mogen bevinden…jij bent mijn rustpunt van de dag! Jij stelt je belangeloos dienstbaar op. Ook al schijt ik je er helemaal onder, jij klaagt niet. Nimmer op de dag voel ik mij zo machtig als bij jou. Jij bent een Koningwaardige troon!
Vele notities heb ik over jou geschreven. Mijn honderden geschreven ervaringen zouden een ander rijker maken. Hier ben ik om jou te eren. Jij ondergewaardeerde zetel der zotten.
Als ik schrijf, gaat het over belangrijke zaken. Wereldvrede, hongersnood of de komende verkiezingen. Zij zouden echter allemaal teniet gedaan worden als er opeens geen wc’s meer waren.
Alvorens ik schrijvend besef wat er belangrijk is, moet ik eerst de dagelijkse onrust van mij afschudden, om vervolgens af te kunnen dalen in de diepte van mijn bestaan. In mijn diepte vind ik krochten met verborgen hoogtepunten. Schitterende herinneringen die zich laven aan de navelstreng van mijn gevoel. Tijdens die reis ontstaan soms mooie zinnen, zoals vandaag deze – ‘Vertrouwen op een gevoel, is het angstigste wat er bestaat.’
Wat zeg je me daarvan?! Die zou toch zo op een tegeltje getimmerd kunnen worden. Of beter nog, hij zou op de kalender kunnen die Chantal en Pottie in hun wc hebben staan.
En zo is hoe het giet…of niet dan.