Weet je wat ik mooi vind? Als iemand laat weten dat ie aan me denkt. Hartverwarmend als ze zeggen: ‘Oh, ik dacht laatst nog aan je.’ Das toch mooi, om gezien te worden.
Ze wees mij op een site genaamd – futurelearn.com. Dat zou net wat voor mij zijn. Een online universiteit die cursussen aanbood. Dus wat deed ik? Ik bedankte haar, kocht haar een drankje, en struinde later over de site. Tot mijn verbazing zat er iets interessants tussen. ‘Als het gratis is, zal het niet veel zijn,’ was mijn gedachte tevoren geweest. De cursus – start met het schrijven van fictie – stond in de lijst. Dat leek mij interessant. Onder mijn alias schreef ik mij in. Dat was enkele maanden geleden, de cursus startte pas in Oktober. Op maandag de zevenentwintigste. Ik was alweer bijna vergeten dat ik mij hiervoor opgegeven had, tot ik laatst mijn alias email account opende. Propvol zat dat postvak. Onder mijn alias schrijf ik blogs, en deze worden veel gelezen. Aangezien het er daar ruiger aan toe gaat dan in deze contreien, levert dat een ander publiek op. Selfies van ondergoed dat naar me toe wordt gegooid zijn dagelijkse kost. Toen ik deze mailtjes keurig had beantwoord met een foto van de nieuwe Miele wasmachine (aan de dames met smerig ondergoed), kwam ik toe aan de belangrijkere zaken. Voor mij dook een herinneringsmail van de futurelearn.com cursus op. ‘Oh ja,’ dacht ik toen, ‘daar ben ik benieuwd naar. Hij begint bijna.’
En zo geschiedde, vanaf heden zit ik in de digitale schoolbank, te ploeteren met een dagelijks notitieboekje. Korte verhalen, personages kweken, oefenen, oefenen, oefenen. Schrijven, schrijven, schrijven. Een nieuw avontuur op dezelfde weg. Mede mogelijk gemaakt omdat ze aan me dacht. Zo lief vind ik dat.