Even wachten
  • 23 november 2015
  • Alfons
  • 0 reacties

De ironie wil dat ik op 3 november een bericht van de Correspondent op Facebook deelde met de tekst – ‘Je zou het misschien niet zeggen, maar in werkelijkheid gaat het heel goed met de wereld.’ Tien dagen later ondervond Parijs het tegenovergestelde. Zaterdagavond vroeg mijn schoonmoeder mij – ‘Hoe is het met je?’ ‘Ja goed, ik ben een blij man.’ ‘Oh ja? Geen last van Parijs?’

Dat vond ik een grote vraag. Natuurlijk was het erg wat daar gebeurde, dat was logisch. De vraag die bij mij rees was echter – moet je geweld altijd met geweld bestrijden? En hoewel het instinct zei: JA! Zei mijn uitgangspunt – draagt het dit keer bij aan een betere wereld? – nee.

In de dagen na Parijs gebeurde er van alles, Brussel was nu zelfs een ‘politiestad’. Overal waren meningen, maar ik hoorde geen geluid waar ik mij bij wilde aansluiten. Tot ik dit artikel las over Hanna van 18 jaar. Ze had gelijk in mijn ogen. Soms kon je beter even wachten met reageren, tel tot tien in plaats van te handelen uit emotie. Het speet mij dat politiek leiders niet ons moraal kompas waren, ik vond hen geen te volgen voorbeeld. Het beleid demoraliseerde het volk.

Gelukkig was het geluid dat heerste onder de bevolking – ‘Laat liefde angst overwinnen.’ Zij die bang zijn om de ander de rechterwang toe te keren, zullen geweld prefereren.

Deze laatste zin riep de vraag bij mij op – ‘Zou ik bereid zijn te sterven voor mijn idealistische principes?’ Mandela was er bereid toe. Gandhi en Martin Luther King deden het.

Het is makkelijk praten voor mij in deze weelde, maar pas als ik de dood in de ogen kijk, zal ik weten hoezeer ik in mijn principes geloof.

Er zijn nog geen reacties