Ik bescherm mijn hart omdat ik altijd bang was dat het niet sterk genoeg zou zijn.
Angst. Misschien wel mijn grootste struikelblok in het leven waarin ik mezelf probeer te zijn. Vaak ben ik me er niet van bewust dat ik dingen doe, omdat ik te bang ben. Of beter gezegd: dingen NIET doe.
Vanavond bekeek ik een filmpje met mijn ouders waarin mijn wijlen oma een hoofdrol speelde. Mijn nichtje en ik vuurden, in dit filmpje, vragen op haar en mijn opa af, over hun tweede wereldoorlog ervaringen. De film is onze aanzet tot een digitale herinnering van waar wij vandaan komen. Hun belevenissen hebben ons gevormd. Wie zijn wij en waar komen we vandaan? Waar liggen onze wortels en wat hebben zij geleerd? Wat kunnen we van hen leren? Want als ik één ding heb geleerd, is dat de geschiedenis ons veel kan leren. Als ze daar eens op scholen bij gingen stilstaan, in plaats van de jaartallen, dan had ik het misschien interessant gevonden.
Dus ik zit daar met mijn ouders op de bank en we kijken. Het is mooi om oma weer eens te zien. Twee mensen op de wereld waar ik intens van houd, zitten naast mij en zij hebben mij geleerd wie ik mag zijn. Als iemand mij zou vragen: wat heeft jouw moeder jou geleerd? Dan is er één zin die eruit springt: ‘huilen mag’. Het is een les die ik niet machtig ben. Ik sta het mij toe op begrafenissen, maar daarnaast zijn er niet veel situaties waarin mensen mij zien huilen. Ik sloek de brok in mijn keel weg of weet ik hoe ik het doe, maar janken ho maar! Terwijl mijn hart wel door veel situaties ontroerd kan raken. Een mail van ‘het broertje’, als reactie op de column over zijn zus. Een film waarin de held het onrecht overwint en zegeviert. Mijn moeder die naast mij het huilen nader dan het lachen heeft staan.
‘Huilen mag’ is je kwetsbaar opstellen. Je gevoel laten zien. Je hart tonen. Mam, dit is mijn grootste wens en meest angstaanjagende verlangen.
Deze angst zit mij bijvoorbeeld dwars bij mensen waar ik tegen op kijk, waarvan ik wil dat ze trots op mij zijn (bv. m’n ouders). Dan schaam ik me een beetje voor wat ik heb bereikt en wie ik ben.
En dan schrijf ik het zoals nu op papier en lees de woorden terug en hoor mijn moeder al tegen mij zeggen: ‘Ik heb je column gelezen, mooi! Je hoeft je niet te schamen, nooit! We zijn trots op je, altijd al geweest, wat je ook doet, we geloven in je!’ Zo is het precies, dat is het gevoel wat zij me geven. Maar door allerlei onbelangrijke zaken twijfel ik er nog wel eens aan.
Bij twijfel ‘huil ik niet’ mam. Bij twijfel vergeet ik even je woorden. Dan zwerf ik als opa op zijn fiets op de vlucht voor de Duutsers, op zoek naar een veilige haven. Een haven waar ik mijn hart kan tonen en niet meer die brok hoef weg te sloeken. Daar sta ik mijzelf toe om te huilen. Daar hervind ik mijn geloof in mijzelf en sterk mijn hart.
Een mooi lastige les om te leren, gelukkig bent er genoeg veilige havens.