Ergens in hoofdstuk zeven beschreef ik het volgende wat ik met jullie deel deze week in de column, terwijl ik in Nieuw Zeeland bivakkeer.
Het is nu rond elf uur en ik denk aan morgen. Wat zal de dag brengen? Er vanuit gaande dat ik de nacht slapend doorkom. Ik heb school in de planning staan. Zal ik het leuke meisje weer tegen komen? Zeker weten of ze leuk is, doe ik niet. Zij ziet er echter wel goed uit. Oogcontact is tot nu toe mijn deel geweest. Deze ging gepaard met een glimlach, welke bij de volgende ontmoeting gevolgd werd door een begroeting. Er worden vorderingen gemaakt in de dans van het flirten. In de schoolkelder heb ik dus een pijl op haar gericht.

Mijn andere pijlen rusten echter niet. Ook zij staan gericht op vrouwelijk schoon. Alsof ik naarstig op zoek ben naar vrouwelijk schoon. Met welk doel richt ik mijn pijlen? Ik heb geen flauw idee. Is dat niet raar? Ik kijk de camera aan met een vragende blik gericht op de kijker. “Kunt u mijn vraag beantwoorden?” Ik wil gewoon genieten van het contact dat ik leg.

Zoals ik al zei, ik ben benieuwd wat de dag brengt. Je weet nooit waar een oogcontact toe kan leiden. Waar ik echter bang voor ben is dat de dames verwachten dat ik maar één ding van ze wil. Dames denken hier meestal niet aan bij het eerste contact. Tenzij ze meer dan tien wijn hebben gehad en zo geil als boter zijn. Dan laten ze alle remmen los en laten ze zien hetzelfde te zijn als mannen. Hypocriet als ze zijn. Overdag onderdrukken zij hun natuurlijke drang, maar tien wijn later laten ze de drang ongegeneerd los. Aan de bar staan en knijpen in mijn welgevormde gluteus maximus. Tijdens mijn jaren fysiotherapie leerde ik dat dit de grote bilspier is en nu draag ik deze kennis over aan u, lezer. Alsof dit knijpen hun teken aan de muur is. Hun schrijven op het voorhoofd. De rode lamp boven hun wulpse lichamen. Er wordt zo weinig meer gesproken tegenwoordig. Waarom word ik in dergelijke gevallen niet gewoon aangehouden door deze vrouwen. Laat ze mij recht in mijn gezicht zeggen: “ik ben geil, kom mee!” Nee er moeten eerst spelletjes gespeeld worden. Er moet eerst spanning opgebouwd worden. Ik ben een autist wat dat betreft. Ik heb duidelijkheid nodig. Geen kneep in mijn bips, maar gesproken woorden. Ziet u nu hoe menselijk ik ben.

In het begin van dit boek beschreef ik soms scènes waarin ik de man was. Men kan het arrogant noemen, maar zoals ik al uitlegde aan het studentenkorps op de grote markt ben ik niet arrogant. Nu laat ik zien dat er in mij enige onzekerheid schuilt. Na de kneep in mijn derrière is het namelijk mijn beurt. Mijn beurt om mij te bewijzen aan de vrouw. Zij heeft laten weten interesse te hebben. Dat is zo’n fragiel moment. In dit moment houdt de vrouw je een cadeau voor waar je al tijden om gevraagd hebt. Echter dit cadeau krijg je niet zomaar. Zij moet mij de moeite waard vinden. Gek als ik was, probeerde ik van alles om haar met fluwelen handschoenen te behandelen. Want dat zegt de vrouw toch op televisie. In Dawsons Creek, Sleepless in Seatle en natuurlijk de ultieme serie bij uitstek , wat vrouwen en mannen relaties betreft, Sex in the City. De vrouwen op televisie willen altijd de lieve jongen die naar hun luistert en er voor hen is. Nou ik kan je één ding vertellen. Vrouwen in de kroeg willen dat niet. Zij hebben gewoon zin en slepen je mee naar hun woning tegenover de Febo om vervolgens na één nacht alle contact te verbreken. Goed, ze stuurde nog één sms om haar excuses hiervoor aan te bieden, maar wat schiet ik daarmee op!?

De flirtende vrouw op school is echter niet de vrouw uit de kroeg. Ik vind het moeilijk om met ze om te gaan. Het flirt spel heb ik nog niet volledig onder de knie. Zoals Mclovin zegt: “Je moet de fijne lijn tussen klootzak en potentiële nieuwe vriend zien aan te houden.” Het is een lastige lijn om te volgen. Ergens volg ik hem toch in mijn gevoel. Want ik heb nu eenmaal geleerd door de ervaringen dat je niet tegen ze kunt zeggen dat ze er geil uitzien en je hen op de schoolwc graag zou willen palen. Nee, er moet eerst over de fijne lijn gelopen worden.

De spelletjes van het flirten. Ik ben ze zat. Ze weerhouden mij ervan om volledig mezelf te zijn. Spelletjes, ik wil ze niet meer spelen. Doch het is winnen of verliezen waar het bij het spelen om draait. Aangezien ik nu eenmaal een gruwelijke hekel aan verliezen heb, speel ik dus om te winnen. Dus ik zal leren hoe ik de fijne lijn moet bewandelen. Victorie zal mijn deel zijn! Ik ben een strijder!

En zo kan ik wel urenlang complete onzin uit mijn mouw schudden. Ware het niet dat de slaap met mij lonkt. Hij klopt gretig aan mijn deur en mijn ogen zijn vermoeid. Het turen naar de pixels op het scherm. Het is de moeite niet meer waard. Hoewel ik geniet van elke regel, omdat hij mij leidt naar nieuwe inzichten. Verhaallijnen waarvan ik niet had gedacht dat zij het daglicht zouden zien. Sommige zijn compleet nieuw, andere waren te persoonlijk. Het is mijn verwondering over de wereld en mijn nieuwsgierigheid naar de volgende dag die mij stuwen. Ga je gang vingers, ram die letteren uit het toetsenbord. Het is dat ik geen hallucinaties beleef, anders zou ik mijn roes beschrijven als een vorm van high zijn. Beneveld door middelen en blauwe olifantjes die ik over mijn beeldscherm zie lopen. Hoe lang kan ik doorgaan?

Buiten is het donker. Ik wacht op de zomer. Ik wacht op het moment dat het genoeg is voor deze avond. Ik wacht. Wachten wordt onderschat. Wachten wordt te vaak onbenut. Wachten wordt als saai ervaren. Terwijl je eigenlijk elk moment van je leven kunt benutten in jouw voordeel. Mensen met haast houden niet van wachten. Alsof het niet van nut is voor hen. Het levert hen alleen stress op. Deze mensen zouden het moment van wachten juist moeten gebruiken om te ontspannen. Heerlijk, even rust! Stress moet niet chronisch worden, ik waarschuw u! Kijk uit! Een waarschuwing in mijn boek. Ik licht mijn lezers voor. Het moet niet gekker worden. Het schrijven houd ik voor gezien. Het niveau gaat van formidabel naar goed. Een niveau waar menig schrijver tevreden mee zou zijn. Niet deze jongen. Het probleem is dat mijn backspace het niet doet, dus kan ik mijn schrijven niet wissen. Mijn excuses lezer, dat ik niet aan mijn gebruikelijke niveau kan voldoen. Het niveau waaraan ik u heb laten wennen. Het is mijn eigen schuld. Hardlopers zijn doodlopers. Een mooie zin om mee te eindigen. Nee. Een mooie zin om mee te eindigen is de volgende. Alles is liefde!