De stem spreekt tot me in een bericht. Een verkouden stem. Vermoeid, zwaar en met een korte adem:

‘En ik was mij daar toch dankbaar voor van alles en nog wat toen ik met mijn zatte hoofd wakker werd. M’n hoofd zelf. Vol. Snot. Neus.’ De stem snoof een keer diep. ‘Ademhalen door neus ging, maar niet van harte.’

‘En ik’ (er wordt iets onverstaanbaars gemompeld) ‘en bedacht me dat ik in m’n ouderlijk huis was, omdat ik de laatste trein gemist had. En ik vervloek de drankspelletjes … (diepe zucht) … En ik dacht alleen maar aan m’n droom, waarin een tijger achter mij aanzat! En de tijger was gevaarlijk, maar ondanks dat, liep ik gewoon bij hem weg, naar de begane grond waar ik iedereen waarschuwde. Ik zei – we moeten iemand bellen met een pistool of wapen! WE hebben een tijger op de eerste verdieping. Niet zomaar de deur openen naar de gang – HOEZO niet?! – Daar kan die tijger toch zijn! Men begreep de ernst niet, maar ik wel. De ernst zat in m’n bloed, ik was bang voor de tijger. Hoor je hoe kortademig ik ben? Ik lijk wel ziek. Dit is mijn ijlen en ik vervloek drankspelletjes. Drankspelletjes’ herhaalde de stem nog eens voor zichzelf en er viel een overpeinzende stilte die werd doorbroken met de volgende woorden –

‘ik vervloek je. En ik werd wakker en ik was ongerust. M’n droge bek gaf de noodzaak aan van water en ik dacht heb ik alle deuren van het huis wel dichtgedaan? Is alles nog aanwezig? Is er niemand geweest die de openstaande deur heeft benut om het huis leeg te halen? Maar er was geen openstaande deur, ik had, ik had alles goed gedaan en ik was zo dankbaar! Zo dankbaar.’ De stem pakte een stilte. Hij vervolgde –

‘En …’ er viel weer een stilte waarin vermoeid ademhalen te horen was. Ik dronk een slok water, ging naar de wc en dacht alleen maar aan meer slapen. Aan het overgaan van dit gevoel en ik ben dankbaar dat ik niet hoefde te kotsen. En ik weet dat de wereld voor me draaide toen ik naar bed ging. En nu deze ochtend, na tien uur, half elf zal’t zijn, is de wereld er nog en ik ben er en dat gaat niet van harte. Dus na enkele slokken water, en ik hoop zo meteen weer wat slaap, ga ik er vanuit dat de wereld en ik weer vriendjes zijn. Dat is het.

Het was de nacht van zaterdag 25 juli op zondag 26 juli jl. In het midden van m’n slaap werd ik wakker en liet mezelf een stembericht achter in m’n telefoonnotities. Het ijlen van een man die drankspellen niet gewoon is. Mooi man.