Ik sluit m’n ogen even. Niet te lang, anders val ik in slaap. Dat mag niet tijdens m’n nachtdienst. Coldplay speelt zich af in mijn ene oor. De koptelefoon hangt over de helft van mijn oren. Het andere oor waakt namelijk naar ‘onenigheid’ op de achtergrond. Juist, ik zit in mijn nachtdienst bij de GGZ.
Vandaag vond de eerste training van het seizoen plaats. Het voetbal is groter dan ikzelf. Afscheid nemen kan ik niet, hoewel ik beweerde de tijd en energie ergens anders in te willen steken. “Misschien kan ik het wel allemaal tegelijk doen?” bedacht ik mij en kwam terug op mijn besluit. Als de mini cooper werkt, zal ik mobieler zijn en tijd besparen. Niet meer wachten op de trein ’s avonds na de training.
Ondertussen ben ik in een ander scherm op mijn laptop de regisseur en producent van dé kampioens dvd van vorig seizoen.
Als ik thuiskom om half 8 morgenvroeg, zal ik de wekker moeten zetten, omdat 6packbeilen m’n kindje is waar gouden eieren uit kunnen komen. Altruïstisch goud. Vanavond sprak ik er met jongeheer Stevens over op een feestje waar ik was uitgenodigd als vriend van de familie. De jongeman kende ik van mijn boekhouders stage bij zijn vader Wim, een kleine dertien jaren geleden. De tijd heeft een grote sprong genomen sindsdien, want hij was inmiddels al bier-gerechtigd en daar maakte hij gretig gebruik van. Het grote genoegen in ons gesprek lag voor mij niet zozeer in wat er werd gezegd, hoewel de humor niet ver van de boom valt, maar in de aard van zijn karakter. In de schittering van zijn groei. De belofte van grootsheid die ligt in een kind, heeft bij hem wortel geschoten. De ambitie heeft hem te pakken en ik geloof dat’t een best ventie zal blijven. In hem ligt de schoonheid van zijn ouders.
Diezelfde glans ving ik op bij de familie van Berkel, waar iedereen welkom werd ontvangen omdat Tom en Karlijn weer veilig thuis waren. Als ik terugdenk aan mijn bezoek, voel ik mij dankbaar voor het feit dat deze familie mij in hun harten heeft opgenomen. Papa Eli loopt voor de tweede keer deze week met me mee als ik afscheid neem. “Het ga je goed jongen.” Als een vader zo zorgzaam. Dat Tom een toffe gast is met vergelijkbare vrienden is niet verwonderlijk met zo’n nest.
Uiteindelijk kan ik het niet laten om aan Leonie haar woorden te denken, waarin ze mij wees op mijn onwetendheid. ‘Hoezeer ik mij vroeger niet besefte dat ik het getroffen had.’ Dat de hoop die ik bezit en het geloof dat alles mogelijk is, de stille vrucht is van de liefde die mijn ouders zaaiden.