Simpel voetbal is het moeilijkst volgens Cruijf. Volgens mij is simpel leven ook ’t moeilijkst. Overdag wil ik van alles en nog wat en meet ik al mijn prestaties af aan die van James Bond. “Heb ik al een mooie vrouw gered van een schijnbaar zekere dood?” “Heb ik vandaag al een schurk bij z’n lurven en kladden gepakt?” “Heb ik vandaag al een geheime schuilplek bespioneerd?” “Ben ik vandaag al bij Q op bezoek geweest om geheime technische snufjes uit te proberen?” “Heb ik vandaag al even geflirt met Moneypenny de secretaresse van middelmatige schoonheid?” “Heb ik diezelfde geredde schoonheid al gemolken op een plek van de aarde waar niemand ons kan vinden?”
Alle vragen moet ik met een ferme ‘nee’ beantwoorden. Dan komen er notities als volgt bij me op – ‘Ik voel me niet minder dan andere mensen, maar wel stukken minder dan het ideaal.’ ‘Alle mensen lijden op aarde. Ze zijn ontevreden. Ontevredenheid lijdt naar boosheid. Boosheid lijdt naar agressie. Agressie lijdt naar de Dark Side.’
Maar gelukkig bewijzen vele mensen dat ik fout zit als ik dit laatste noteer. Vrienden tonen mij hun liefde door te delen. Ze maken me aan ’t lachen. Ze laten mij mezelf zijn en dat is wie ik het liefste ben. En dan noteer ik het volgende – ‘We zijn allemaal mensen in staat tot ongelofelijke dingen. We hebben gewoon iemand nodig die in ons gelooft.’
Gisteravond hang ik bij Mark L. en hij zegt opeens: “Joost niet roken binnen, ik heb asbest…” Er valt een korte stilte. Bij iedereen begint de interne gevarensirene te loeien. Waar we eerst nog dachten veilig te vertoeven en de enige gevaren voor onze gezondheid de alcohol en eventuele rokerij van Joost waren. Vallen die gevaren in de diepte van de gevarenzone die ‘asbest’ heet. Ieders primaire reactie systeem op gevaar springt binnen 4 seconden van 0 tot 100 km per uur toeren. “Eh… astma, bedoel ik.” zegt Mark als hij doorheeft wat hij zei. “Astma… geen asbest.” Iedereen lacht. Omdat ’t typisch Mark is… maar ergens, ver weg in ’t achterhoofd ook een beetje van opluchting. Als ik ’t dan over eenvoud heb, dan denk ik hieraan.
Laatst had ik het nog met mijn zusje erover – “Sinds wanneer maken we ons zorgen? Sinds wanneer maak ik me druk en lijkt ’t leven moeilijk?” Het antwoord was simpel – Sinds er geld om de hoek kwam kijken. Opeens MOET je dingen. Ik heb een verrekte hekel aan moeten. Als iemand dat tegen me zegt, kan het me niet schelen wat het is, mijn eerste reactie is dat ik het niet doe. Dus mensen, reken er maar niet op dat ik ooit volwassen word…(wat dat ook maar mag zijn)