‘Je mag niet alles zeggen’ deel 2 bezorgde mij in de aanloop naar deze column ethische vraagstukken. Ik heb namelijk een uitsteekbaar voorbeeld van een situatie waarin ik eerlijk vertel hoe mijn vork in de steel zit, waar ik dat normaal voor me zou houden. In dit voorbeeld hield ik me aan mijn voornemen, maar mijn eerlijkheid werd me niet in dank afgenomen. “Kan ik dit voorbeeld voor de column gebruiken?” vroeg ik mij af. Vanuit 360° analyseerde ik de vraag ‘Wat zou er kunnen gebeuren?’, om zo alle risico’s buiten de deur te houden….
…… en ik werd er flauw van. Dit doe ik dagelijks al zo vaak (wel onbewust) kwam ik achter: “Rekening houden met mensen”, omdat ze misschien wel eens gekwetst zouden kunnen worden. Zo kwam ik zelf tot niks, omdat je zoveel kunt zeggen en je niet altijd van tevoren weet wat mensen kwetst, en nu vind ik het wel best. Het kost alleen maar energie als je van tevoren overal rekening mee moet houden, om zo de ander te ontzien. Als ik daardoor niet meer kan zeggen wat ik wil, dan klopt er iets niet. Uit angst voor de ander, beperk ik mezelf. Hah, basta! Finito! Als iets iemand kwetst, dan legt dat een onzekerheid bloot bij de ander. Want alleen iets waar je je voor schaamt (of onzeker over bent), kan je kwetsen toch? Maar goed, dat houd wel in dat het er heftiger aan toe gaat in’t vervolg en de gevolgen voor mijzelf zijn.
Doch wil ik geen stormram zijn die nietsontziend iedereen neer hoekt. Ik kies m’n momenten. Maar misschien kom ik ook op dat standpunt terug in de toekomst. Ik weet niks zeker, dat weet ik zeker.
As. woensdagochtend zult u mijn voorbeeld lezen! Want volgende week zondag, zal ik wel weer een ander voorbeeld aan u kwijt willen, en voor nu wil ik de column niet te lang maken!
– open einde –