Koninginnedag zal vast een reden hebben, maar het komt toch elk jaar neer op drinken met vrienden! Mijn brakke lichaam slaat vandaag de toetsen op het bord aan, terwijl ik de grootste moeite heb om me te concentreren en terugdenk aan wat ik deze Q-dag heb gedaan.
Het perron in Beilen leek zijn eigen populatie te kweken met K-dag feestgangers met als einddoel Groningen. Ronnie Kippengaas en @ Krukmans vergezelden me terwijl we de trein instapten. Drie blonde dames stapten uit tegen ieders verwachting in, want in Beilen valt er weinig te vieren. Ik wenste ze succes en Ronnie opende de blikken. Het gezoep kon beginnen. Praatjes werden gemaakt, Bakker Bart broodjes werden gegeten en de enige schoonmaker die niet staakte, maakte onze trein schoon. De conducteur was nergens te bekennen en de vraag rees of zwart rijden een beter idee was geweest. Achteraf kon dat inderdaad prima, de terugreis werden we wederom niet gecontroleerd.
In Groningen storten wij ons in de mensenmassa en de massa vond het goed. @ wilde nog even pinnen en voor Kippengaas was dat een sms moment. Onze weg leidde ons naar het plein bij the Images en de Marsman werd dit jaar niet gespot. Wel een lieder van een Ben, die als je niet uitkijk, een ex aan je bakkes smeert op een zatte avond in W’bork. Dus we zijn maar bij hem aan tafel geschoven, want Ssstefanie was daar de knappe ssserveerster. Zij was pas om negen uur vrij en een ieder weet dat je dan net je pizza in de Bienvenue krijgt geserveerd, dus helaasss voor haar. Gelukkig verschenen er vele schonen op het toneel deze dag. Het meisje dat de stoel schonk aan onze zielige Krukmans. Het meisje welke de neef van @ schaamteloos nat maakte. De andere serveerster. De vriendin van de jongedame welke werd overvallen door mijn vraag over hoe zij de wereld verbeterde. Terras zitten zou ik zonder twijfel voor betaald willen krijgen. Maar dat is het gekke in de wereld, de dingen die je leuk vind om te doen, die kosten vaak geld. Och en daar gingen Ronnie en ik de diepte in over het wel en wee van de wereld. En de schijnbare realiteit waarachter een keiharde waarheid verborgen ligt, probeerden wij te ontsluieren. Tot Stefanie weer voorbij kwam.
Na de pizza werd het trio gezusters nog bezocht, gewoon omdat heel Beilen daar huishoud. Hoewel het daar ook gezellig was, wil ik liever de terugweg naar het station beschrijven. We waren namelijk de Drie gezusters net uit of een blonde dame klampte zich uit nood vast aan ons. Ze was helemaal alleen, wist niet waar het station was en hoewel ze ons niet kende, was ze zo blij dat ze ons ontmoet had. Zonder ons zou ze verzwolgen worden door de stad. “Het is een enge wereld”, of iets dergelijks sprak ze uit. “Je ouders zijn zeker gelovig”, zei ik. Dat klopte, maar zij ook hoor. Haar angst voor de grote buitenwereld, leek mij typische propaganda vanuit een gelovige opvoeding. Teveel klopte niet aan haar gedrag. Haar te grote vertrouwen in ons, volkomen vreemden. Haar vrijpostige geflirt en haar leeftijd van zestien jaren. Ze herhaalde steeds dat ze zo’n geluk had dat ze ons had getroffen, God had hiervoor gezorgd en zij was deze dag met vier jongens gegaan. En aan haar gedrag te merken, leek ze één van ons als vijfde trofee aan de wand te willen hangen. Ik heb er niets mee, hypocriete gelovigen. Toen ze dus ook mij verbood om twee euro aan de zwerver te geven en daaraan toevoegde dat de zwerver maar voor zijn geld moest werken, net als zij deed. Sprak ik haar aan op het feit dat haar Jezus juist met de goddelozen omging en hen hielp. Mensen als deze zwerver, hoewel de Farizeeërs dat ook niet waardeerden. Als zij Jezus als voorbeeld beschouwde, dan mocht zij zich wel eens achter de oren krabben. In plaats van de wereld te veroordelen en angst en haat te zaaien. Maar verdomt, ze hangt me aan de arm met een smeekbede. Want ze is nog maar zestien, helemaal alleen en ze heeft geen flauw idee hoe alles werkt en op welk perron ze moet wezen. Ik denk nog: in plaats van dat geloof, hadden je ouders je beter wat praktische zaken bij kunnen brengen, zoals reizen met de trein. Als ik haar het perron heb gewezen, geef ik drie jongens de opdracht op haar te passen en ik keer terug naar de @ en Ronnie. In de trein bezit Beilen onze coupe en Rian zit knus naast me. We gaan lunchen… een keer. Ik heb er zin in. Het was een mooie dag!