- 7 maart 2016
- Alfons
- 4 reacties
Heel mijn leven heb ik eenzaam met dit geheim rondgelopen, proberend om het te ontkennen. Wanhopend, en biddend dat het slechts een fase zou zijn waar ik overheen zou groeien. Wat als mensen mijn geheim te weten kwamen, dan zou iedereen…
In ieder z’n leven komt er een moment dat je iets moet bekennen. Vandaag biecht ik, in alle privacy van het internet, onder vier ogen aan u mijn geheim op.
Lieve lezer, ik beken – ik bezit twee rechterhanden.
Mijn zorgvuldig gecreëerde imago van brokkenpiloot zal na vandaag geen geldig excuus meer vormen om het kluswerk bij vele vrienden op afstand te houden.
Eerder deze dag bezocht ik namelijk mijn vriendin en zij vertelde mij overstuur over haar fiets. Hij was kapot gegaan en ze wist zich geen raad. Ik zei: ‘Als jij het eten kookt, werp ik een blik op je fiets.’ Ik zette de fiets op z’n kop en zag direct wat het probleem was. Het ene dingetje was van dat ronddraaiende dingetje af.
Met olie besmeurde handen keerde ik na tien minuten terug in de keuken en zei: ‘Hij is gemaakt schatje, je kunt weer fietsen!’ Ze sprong, jubelde en was zo blij. Ze vroeg: ‘Dus de ketting ligt er weer op?’ ‘Zo goed als nieuw!’ zei ik, waarbij ik amper loog. Ik keek trots naar m’n handen. ‘Als ik niet zo lui was, zou ik er brood mee op de plank kunnen brengen,’ dacht ik bij mezelf.