Het programma De wereld draait door was op zoek naar een freelance tekstschrijver, en daarvoor schreef ik dit snelle praatje.
Ik parkeer mijn fiets en loop. Mijn paspoort ligt klaar in het gemeentehuis. Terwijl ik plaatsneem en wacht tot mijn nummer aan de beurt is, staat het “slaapwachtmeisje” van mijn werk aan de balie haar zaken af te handelen. “He die ken ik,” en als ze klaar is, begroet ik haar enthousiast. We praten kort bij, en dan is mijn nummer aan de beurt. Doeg. Het baliemeisje is knap. Ongetwijfeld zouden we het goed doen in de kroeg. Met het paspoort in de hand verlaat ik het gebouw. Een hond zit aangelijnd te janken bij een paal. Zal hij daar over een paar uren nog zitten vraag ik mij meelijwekkend af. De straat steek ik over. De zaak Burmann lokt, daar werkt een nichtje van mijn moeder. Gisteren troffen wij elkaar op het jaarlijkse familiefeestje, vandaag probeer ik wederom mijn belofte, haar op te zoeken op de zaak, in te lossen. Het toeval wil dat het mooie “Lisa winkelmeisje” aan komt fietsen en vlak voor mij haar fiets stalt. Als wij elkaar voor de tweede maal aankijken, begroeten we elkaar. Ze is nog steeds heel mooi, en een beetje lang. Zal ik haar ook herkennen als ik haar niet in de stad tref? Ze maakt mijn dag. Achteraf bedacht ik mij dat het zo onderhand tijd word dat ik mij voorstel. Wie weet. Het nichtje was niet aan het werk op de zaak, dus vervolgde ik mijn weg. Greys anatomy seizoen negen moet cadeau worden geschonken aan mijn zusje. Nu de free record shop verdwenen is, vraag ik mij af waar ik de dvd moet kopen. Een boekenhandel waar kortingen eerder de regel zijn dan de uitzondering, lijkt uitkomst te bieden. Bij de Blokker, de V en D, en de Plato maak ik dezelfde fout. Een half uur ben ik verder, en vier dvds met korting rijker. Mijn cadeau bezit ik echter nog niet. Wel herinnerde een dvd over Moby Dick mij aan het gelijknamige, nog aan te schaffen boek. Mijn zoektocht geef ik op, ik volg de raad van het V en D warenhuis meisje op en bestel de dvd later wel via internet. Eerst maar even mijn aangeschafte Rieper krantje bij de coffee compagny lezen, onder het genot van een classic brownie. De Rieper dakloze was een aardige, praatgrage vrouw met vettig haar. Grijzende, maar slechts in highlight mate. Lopend in de stad voel ik mij een graag geziene gast. Met dat gevoel zit ik uit te rusten in de CC. In de CC hangt echter een sfeer van zien en gezien worden, welke de ontspanning eraf haalt. Dus ik verdwijn. Buiten haal ik mijn fiets van het slot. Een oudere dame voert dezelfde handeling uit. We kijken elkaar aan. Haar vriendelijke glimlach laat me “hallo” zeggen. Ze “halloot” terug. De wereld is vol plezier. De oudere man die mij helpt met de aardappelen in de Ekoplaza is ook gemoedelijk. Het gaat fijn, het leven is mooi.