Hij zit als gast in de uitzending bij Umberto Tan, en Umberto heeft wat voor hem geregeld. Hij wil hem wat laten zien. Of beter gezegd, hij wil hem voorstellen aan twee mensen. Umberto staat op van tafel, en loopt naar een man en vrouw in het publiek. Het stel is rond de vijftig, en Umberto spreekt de vrouw aan. De vrouw kijkt met bewondering als ze zich tot de gast richt. Ze wil hem bedanken voor wat hij voor hen deed. Hij, de wereldbekende muzikant. Hij zat daar echt, en luisterde naar haar woorden. Hun zoon was een jaar geleden overleden, en op de begrafenis hadden ze zijn lied gespeeld. Tot aan de dag van vandaag wordt ze geroerd door een mix van blijdschap en verdriet als ze het liedje hoort. Hij herinnert haar aan haar zoon.
Haar man zit stilzwijgend naast haar. Hij kan geen woord uitbrengen, door emoties overmand. Af en toe veegt hij zijn tranen weg met een zakdoek.
De gast zat inmiddels niet meer aan tafel, hij kon niet blijven zitten, hij moest naar ze toe, en stond een meter van ze af. Hij stond daar ontroerd. Gebogen schudde hij van ongeloof zijn hoofd. Hij luisterde aandachtig naar de moeder, ik kreeg een brok in mijn keel. De ouders waren hem zeer dankbaar voor het filmpje dat hij naar hen had gestuurd. Hierop sprak hij een persoonlijke boodschap voor hen uit. Hij, de wereldbekende muzikant, had de tijd voor hen genomen.
Pharell Williams spreek ik over. Zijn nummer ‘Happy’ bracht een orkaan aan reacties teweeg over de gehele wereld. Hij was voor het nummer al een wereldster, en schreef ‘Happy’ vanuit zijn hart. Hij boog zijn hoofd, omhelsde de vader, de moeder. Met Umberto nam hij weer plaats aan tafel. Hij sprak zijn dankbaarheid uit voor de positie waarin hij verkeerde, en voor de liefde die hij ontving. Tot mijn bewondering sprak hij het woord ‘nederigheid’ uit. Het maakte hem nederig, al die aandacht, en liefde. Ik keek naar grootsheid. Er zijn weinig mensen die nederig kunnen zijn, maar Pharell kon het.