De eerste persoon die mij aanspreekt deze dag is een nudiste. ‘Aaah nog een frisse zwemmer!’ oppert ze. Ze lijkt blij mij te zien. Het is een uur of elf en de zon zit achter het wolkendek. Ik zit in m’n zwembroek op het strandje van het campingmeer en knip m’n nagels. Ze zet zich naast me neer. Als ik haar zie veroordeel ik haar direct in gedachten: een hippie. Ze mag dan niet lelijk zijn, knap is anders. Roezige bos haar, duurzame kledingstijl, maar spontaan is ze wel. Dat zijn ze altijd en ik waardeer haar openheid en stel vragen. Ja ze heeft al eerder gezwommen op Oerol, in de zee, tussen de boten, haar manier van douchen die dag. Ze praat door en voordat ik’t weet ontboezemt zij zich. Ik kijk ervan op. Een paar borsten kijkt mij in m’n gezicht aan, en ik? Ik doe net alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘Ja, ik zwem naakt. Als je daar niet tegen kunt, moet je even de andere kant op kijken,’ adviseert ze. ‘Nee joh, geen probleem,’ en knip achteloos verder. Terwijl ik m’n blik afwend, zie ik nog een bos haar en zachtjes schud ik lachend m’n hoofd. De dag begint bijzonder. Ze staat op, loopt het water in en houd een tijdje halt. ‘Te koud?’ vraag ik tussen ’t knippen door. ‘Ik sta te plassen.’ Wederom alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Verbouwereerd vraag ik mij af of ik dat goed heb verstaan. ‘Ja joh, dat stroomt wel weg. Doet iedereen toch.’ ‘Jij bent wel heel eerlijk,’ geef ik teleurgesteld toe. Opeens begrijp ik het principe ‘een leugentje om bestwil’ beter.
Eenmaal klaar met badderen komt ze met een handdoek omgeslagen naast me zitten, gehurkt. De helft wordt bedekt, het doet me niks. Ze vindt ’t gezellig dat ik er ben, alleen zwemmen is maar alleen. Ik ben klaar met knippen en besluit dat de stroming al het gezeik heeft gezuiverd. In mijn hoofd is dat nodig, ik ga zwemmen.

Even later is het de beurt aan twee gasten met hun drie vrouwelijke fans. Ik verlaat het water, zij houdt ze (inmiddels aangekleed) aan de praat. Voordat ik er erg in heb, loopt ze met me mee terug de camping op. ‘Ga je wel eens naar de zwarte cross? Daar kom je ongeveer vandaan toch?’ M’n accent geeft haar de hint. ‘Ongeveer,’ antwoord ik. ‘Kben er nog nooit west, misschien moe’k eens hen,’ overdrijf ik m’n Drents. Glimlachend neem ik afscheid, de douche wacht op mij.

Zo is het Oerol festival beste lezer. Verrassend, open, gemoedelijk en af en toe een glimp op de naakte waarheid.