Een meisje waarmee ik een blauwe maandag afsprak was als arts vrijwillig op Lesbos aan het werk gegaan. Bootvluchtelingstromen overspoelden daar het strand en jonge mannen met posttraumatische stress waren dagelijkse kost. Europa en Turkije hadden een afspraak gemaakt over de opvang van vluchtelingen. Dat er geen camera’s op het kamp mochten komen zei genoeg.

Ooit heb ik ook vrijwilligerswerk gedaan, drie maanden in Kaapstad. Ver weg van Nederland dacht ik na – ‘Waarom zo ver weg helpen? In Nederland kunnen ze mijn hulp vast ook gebruiken.’ Eenmaal terug in Nederland zag ik niemand meer die hulp nodig had. Het zat verstopt of was te groot. Hoe los je werkloosheid op? Of hoe help je de aardbeving slachtoffers in Groningen? Het leed in Nederland is ongrijpbaar en krijgt geen structurele media aandacht. De kranten focussen zich een week, misschien twee op aardbevingsgebied Groningen. Vervolgens is de nieuwe vriend van Silvie Meis nieuwswaardig.

Onvrede in Nederland. Wilders vertegenwoordigt die groep en schreeuwt wat er fout is, maar niet hoe het beter kan. Ik zou graag een leider volgen die het grote plaatje helder schetst voor ons? Die duidelijk en vooral eerlijk uitlegt dat alles met elkaar heeft te maken. Dat het feit dat grote bedrijven als Google en Facebook belasting ontduiken met hulp van Nederland ervoor zorgt dat er oneerlijke concurrentie op de markt plaatsvindt. Belastinggeld welke de burger of kleine ondernemer wel moet betalen en zelfs extra omdat Google het niet doet. Het oneerlijke is dat onze overheid eraan meewerkt, maar erover zwijgt. Dat wekt geen vertrouwen en hoe zorg je er dan voor dat de onvrede verdwijnt? Dan begin je maar met dweilen, terwijl Google de kraan verder opendraait.