‘Gefeliciteerd nog met jullie zest…eh ik bedoel twintig jarig bestaan! Wat mankeert me, ik wilde zestig zeggen.’ Misschien kwam het omdat Pico een gevestigd begrip voor me is. ‘Ja wat lief, bedankt! Heeft het gesmaakt?’ ‘Ik ben er vol van! Heerlijk.’ ‘Ik vroeg me al af wat jij had besteld, want er zat geen pizza met plussen en minnen tussen jullie bestelling.’ De schone dames lachten. Ik had zojuist de heerlijke lasagne afgerekend, en sprak met moeder en dochter in de keuken van de beste pizzeria in Beilen e.o., Picola Roma. Pietje werkt niet op zaterdagavonden, en dat wist niet iedereen aan onze tafel.
In gezelschap van het lieve tuig dat als laatste uit de voetbalkantine was gekropen, en Sjakie plus Annelotte, nam ik plaats aan een tafel voor zes. We zaten naast de ingang, en als we onbekend tuig waren geweest, lagen we door ons gedrag na het voorgerecht al buiten op de stoep te koekeloeren. Dat gebeurde ons niet bij deze bovenste beste mensen waar wij ons al sinds jaar en dag thuis voelen. Ik weet nog mijn eerste kennismaking met Pico, toen zaten ze nog in de Hekstraat. Bij mijn vrienden Eric&Jeroen lieten we een bestelling bezorgen, en daar kwam ik erachter dat ‘pittig’ op de kaart, zweten betekende.
Jaren later was de baas Robert zo blij met een bezoek van ons voetbalelftal, dat hij de camping op Terschelling opbelde om hen te bedanken voor het ‘van het eiland schoppen van dat voetbalteam’, omdat hij nog nooit zoveel had verdiend op één tafel. De camping aan de andere kant van de lijn was stomverbaasd.
‘De laatste keer dat ik hier zou zitten met jou, lag jij kapot op bed Alfons! We zijn nog langs je huis geweest om je op te halen, maar je moeder zei dat je ziek op bed lag. We mochten je niet meenemen.’ Ik glimlachte om Jos zijn opmerking. Dat was ook zo’n mooi verhaal, de dag dat we kampioen werden met het eerste overleefde ik het feestgedruis niet. Sjakie zat ondertussen kalm door te eten. Chantal produceerde meer dan veertig decibel, en ik wist dat iedereen het hem vergaf. Zo is hij, en hij komt ermee weg. Af en toe leek plaatsvervangende schaamte de kop op te steken, maar dan keek je hem aan, en kon je niet anders dan glimlachen. Hoewel er toch een kleine tik op de vingers van andere klanten kwam, waarop Tammo zei dat Wilko dat niet had gepikt als hij erbij was. Dat is me ook een ventie, die loopt dan gewoon naar die andere klanten toe, en zegt: ‘Ik heb ook last van u!’
Afsluitend zei Raffie dat Picola in de maand juni allerlei acties houdt, en kortingen geeft ter ere van hun twintig jarig bestaan. ‘Dus kom je dan ook?’ ‘Elke week!’ beloofde ik hen. Tot de volgende keer, en bedankt voor het eten vriendjes.