Rond kwart voor vijf ’s middags krijg ik een sms: “Heb gereserveert bij pico voor 6 personen om half 7.” Ik dacht, die jongen is goed bezig. Achteraf viel dat tegen, het blijkt namelijk dat hij amper deze site bezoekt. Daar moeten wij hem aan herinneren, aldus de jongeman. Nou Sjakie Kippengaas en Mclovin vertikken het!
Rond half zeven betreed ik de markt en twee dames rijden de parkeerplaats voor me op in hun kleine Citroën. Ah, de gezelschapdames! Met z’n drieën betreden we de pizzeria waar we vriendelijk worden onthaald en een plek bij de voordeur krijgen toegewezen. Even zijn we ontdaan over onze toegewezen plek, blijkbaar hadden we alle drie een plek meer centraal in het restaurant in gedachten. Toen ik echter de vaas met paaseieren zag staan bij onze plek, was ik al over de kleine teleurstelling heen. Even later betraden Sjakie en St. Steeg het pand en dat betekende dat we los konden gaan. Met dom proaten in ieder geval, want de pizza del Bandito kon even duren. Dat gaf niks, want hij was het wachten waard en de tijd vloog. Zo snel zelfs dat Sjakie zijn nuchterheid aan het einde van de avond alweer hervonden had. Dat was toch niet zijn bedoeling geweest van de hele middag kantine hangen en investeren in dé blikjes. Toch was het zo. De beste Italiaanse pizzabakker van Beilen had hem ontnuchterd in een mum van tijd. Een knappe bakker was dat trouwens volgens onze gezelschapsdames en hoewel hij ons op het verkeerde spoor zette door het ‘ik geef een rondje’ signaal te geven, moet hem nagegeven worden dat hij twee dingen tegelijk kan: sms’en en keihard werken! Ik geef het hem te doen. Niets voor mij… keihard werken.
Onderwerpen van heb ik jou daar vlogen over tafel. Het passieve regeneratie-gen van de mens, de vraagstelling over het nut van ons korte bestaan over die hele lange tijdslijn (het té vaak herhaalde antwoord van de Steeg luidde: zolang je nu maar gelukkig bent), het businessplan van Sjakie en de bedrijfsspionage waar hij mee te maken heeft in zijn branche. En het gemis van onze zesde persoon: Edwin… met z’n patat en platte zak, welke eigenlijk no probs was omdat de Steeg financieel down met hem is. De lege stoel aan onze tafel herinnerde ons elk moment aan zijn gemis. Tragisch, doch niet dramatisch, WANT we zaten gezellig bij Picola. Daar gebeurt altijd wat! Voor we het wisten, werd de deur platgelopen door een kangaroo, een mannelijke giraffe, kleine Engelse kinderen die geen Engels praatten en oudere wulpse dames die het flirtten niet verleerd waren. Het hof maken van onze kant was echter beter besteed aan Iris en Corien… de kok smste daar ook voorzichtig over, maar niet teveel, want dat is niet gepast. Tevens stak ‘de Bushalte’ als gespreksonderwerp de kop op. Omdat Sjakie en Mclovin hun doelgroep ook een inbreng willen geven in de gefilmde gespreksstof, boden zij de Steeg en de dames de kans om hun invloed uit te oefenen. Voorlopig vloeide uit de geboden kans niet meer voort dan het idee van een reclamespot voor de Steeg. Dus bij dezen: columnlezer, welk onderwerp zou u besproken willen zien in ‘de Bushalte’?
Toen was het moment aangebroken dat onze wegen zich scheidden, maar niet voordat één laatste paasei genuttigd werd, met dank aan Iris. Sjakie en aanhang vervolgden hun weg naar Harders plaza en deze jongen bezocht zijn vrienden aan casa Loovers. De laatste keer dat zijn verjaardagsfeestje hier gevierd werd, want een verhuizing is aanstaande.
Zo is er nog meer ‘aanstaande’… zoals ‘een bushalte’, een bezoek aan Paolo Nutini in de Oosterpoort, een kamer in Grunn en de verwondering blijft over de wegen die zich openen. Ik hoop dat u zich ook verwondert aan het leven!