Mooi woord.

Goed, de dagelijkse gang van zaken. Laat ik ze even met u doornemen. De column heeft geen specifiek thema deze keer, het loopt van a tot x en terug en dan weerom. Nou ja, verwonderingen, daar sta ik graag bij stil. Vorige week vergaapte ik mij aan een fantastisch mooi schilderij, heeft u hem nog bewonderd via de link of de foto in de bijlage van uw wekelijkse Gezapige Jack Pot column nieuwsbrief? Wilt u zich hiervoor inschrijven, stuur dan even een mailtje naar info@gezapigejackpot.com.

Dat is trouwens ook een bedrijfsnaam die verschillende reacties oplevert. Zelf denk ik er over na om wat anders uit de hoed te toveren: ‘Denkconsulent’ ben ik bijvoorbeeld ook of ‘Huisfilosoof’.

Maar om klanten te werven geloof ik dat de naam weinig uitmaakt, het gaat om de persoon en het product. Als iemand gelooft in waar ze over praat, dan werkt dat aanstekelijk. Dat zou moeten betekenen dat elke zzp’er moet geloven in zichzelf als product of dienst. Je moet jezelf verkopen. Gatver, ik blijf wel in de schaduw. Mezelf verkopen, daar heb ik blijkbaar een hekel aan. Liever word ik aanbevolen door een ander.

Ik zei het al, van A tot X en terug. Even sta ik stil bij Lulu, ze wervelt in haar drukte en ik hoop dat ze ervan geniet. Ik denk zo vaak aan zoveel mensen. Allemaal aandacht vanuit liefde, de vraag is of ze het weten. Ach dat hoeft ook niet, liefde is verwarrend, net als het leven. Zo bijzonder waarachtig dat je er geen genoeg van kunt krijgen. Tot je er genoeg van hebt.

Een literair hoogstandje is deze column niet op dit moment, maar misschien oordeel ik over twee weken anders. Schrijven heeft een bezink-tijd om haar op waarde te kunnen schatten. Praten zou dat soms ook moeten hebben. Na m’n zielinzicht consult praat ik meer over wat mij beweegt. Ik hield het voor me, omdat ik niet altijd weet hoe ik me uit moet drukken om de ander openhartig te laten spreken. De laatste tijd merk ik dat openhartigheid voor mezelf minder als een sprong in het diepe voelt. Ik heb er vertrouwen in gekregen dat het goed is voor mij, dus hoppakee, ik spring.

U zult misschien denken: ‘In de column ben je altijd openhartig.’ In het dagelijkse praatje was ik dat niet en ben ik nog steeds geen spraakwaterval. Maar het kan maar zo zijn dat ik een speech geef in een pizzeria voor al m’n teamleden. Waargebeurd!