rond
  • 31 maart 2019
  • Alfons
  • 1 reactie

Afgelopen zaterdagavond, het winkelcentrum van Assen, 21.35uur. ‘Hé meneer, voetballen? Ik zit in de KNVB!’ ‘Zit jij ín de KNVB?’ Het meisje op de fiets zal een jaar of veertien zijn. Ze draait rondjes met haar vriendinnetje achterop. Haar vriendengroepje hangt vlak naast haar en hun aanwezigheid galmt op het pleintje. ‘Jaja, ik zit in de KNVB.’ ‘Goed gedaan,’ en ik wandel verder met de bal onder m’n arm. Even twijfelde ik om haar de bal toe te werpen, maar alle scherven in mijn kielzog behoeden mij daarvan.

Ik loop wel vaker met een voetbal. Hij is een vriend van iedereen. Hij verbindt. Waar ik ook loop, hij laat mensen glimlachen. Ze willen spelen. Tijdens mijn reizen nam ik de bal mee en douanebeambten lieten hun taak even voor wat ie was om samen een balletje te trappen. Te glimlachen, handen te schudden en tevreden even de dagelijkse sleur onderbreken. Op het strand van Kaapstad liet ik het destijds wel ontstaan en speelde met mensen welke ik niet kende. De bal maakte mij fantastisch in hun ogen. Zelfs zwervers stonden ervoor op vanaf hun bedelmatje. Op Bali hing er een groep kinderen aan onze kont omdat de bal hen in zijn ban had. Vaders gebaarden mij binnen te komen enkel en alleen vanwege de bal, z’n zoon stiekem om de hoek glurend.

De bal, mijn eerste vriend. Vandaag trapte ik tegen een bal bij m’n neefjes thuis. M’n dochter op de arm en haar blik liet de bal niet los. ‘Tja,’ dacht ik. ‘Misschien…’

Maurirs
1 april 2019 - 07:20

Het kan, Alfons! Ik schreef gisteren op mijn FB hoe trots ik ben op mijn voetballende dochter (7 jaar toen ze begon). Ook op m’n volleyballende dochter trouwens. De bal is ook de vriend van mijn dochter…. ⚽️