Ja hoor, Kota Radja heeft kennelijk ook een hyves pagina met zeven leden… al heb ik hem niet kunnen vinden. Wat ik wel kon vinden was “ronde 2” !
Gisteravond (gisteravond dus Gert) werd Kota Radja wederom aangedaan door ons gezelschap voor een lopend buffet. Ditmaal nam Sander de plaats in van Edwin en gingen Joost en Pottie in de plaats van Marten mee. Hoewel we van harte welkom waren, bleek ons vorige bezoek toch indruk te hebben gemaakt op de serveersters. Wat Ronnie al in zijn reactie noteerde, had de serveerster “Godzilla” onthouden, acht appelsap had ik blijkbaar de vorige keer gedronken. Deze avond dronk ik wederom niets anders, alleen nu hield de teller halt bij twee. Ik had overdag m’n spa fles namelijk bij me gedragen en dat voorkomt grote dorst ’s avonds.
“Wie heb je ditmaal meegenomen?” was de eerste vraag toen ik de serveerster aansprak. Ik vroeg enkel of we wederom gebruik konden maken van het lopend buffet. Voordat ik verder kon gaan met het gesprek met serveerster nummer één, kwam de serveerster die ‘geen Chinees was volgens de oude man van vorige week’ naar ons toe en zei: “O nee, hem moet je niet helpen, hij stelt allemaal rare vragen over haaien-vinnensoep en of hij een doggie-bag mee kan krijgen. Ik help ze wel”, offerde serveerster ‘Godzilla’ zich op.
Dat heeft ze geweten. “Volleybal jij niet?” vroeg Pottie haar. Dat klopte, zij volleybalde niet, dat was haar zus. Die volleybalde wel. Toen we over de airco begonnen werd er ditmaal niet eens op gereageerd, hij bleef gewoon uit. Waarom ze hem hebben, ik heb geen idee. Later op de avond, het was nog maar acht uur, nam bijna al het bedienend personeel vrij. De drie serveersters hadden zich omgekleed en vielen nu ons lastig. Het moest niet gekker worden. Terwijl wij rustig na zaten te tafelen, gingen zij achter ons aan een tafel van het lopend buffet eten, om vervolgens naar de concurrent te gaan, Picola Roma. Één zat met haar vriend te bellen, welke nog niet haar vriend is, maar dat kwam ook door haar paard denk ik. De ander vond een knappe jongen knap, maar weet niet wat ze moet zeggen tegen hem. De derde werd weer een hoer genoemd door haar collega en ondertussen vermaakte Sander ons met zijn grap. Herhaling is daarvan de kracht! “You think I’m funny?!”
Ik besloot de mop van de ridder op het rood wit blauwe paard maar te vertellen, die doet het namelijk ook altijd goed. Herhaling is ook bij deze grap de kracht. Joost was teleurgesteld over de afloop van de mop en hij bleek niet de enige te zijn. De serveersters hoorde ik achter mij ook flauw zuchten. Over zuchten gesproken… Ronnie, onze makker, liep wederom zijn rondjes. “Als jullie je bord niet zo vol scheppen, liepen jullie ook meer,” vermaande hij mij. Ik weet dat ik jullie zei en ‘mij’ typ in de vorige zin, maar ik doe dat omdat het daarop neerkwam, want de overige leden van de vorige keer waren er ditmaal niet bij. In ieder geval, hij deed zijn ding en deed dat goed. Net als ieder ander zat ook hij te smullen, hoewel hij ook graag wat broccoli had gehad, maar dat lag allemaal op mijn bord. Ondanks zijn drie ronden lopen, werd de broccoli niet bij het buffet aangevuld. Verder was er niets aan het handje. Totdat geheel onverwacht er een diepe zucht vanuit zijn hoek kwam. “Wat is er aan de hand?” werd hem gevraagd. Bij zo’n diepe zucht, moet er wel iets heel ergs gebeurd zijn. En in Ronnie zijn boekje was dat ook zo, want hoewel hij de hele tijd het eten met één hand afkon en daardoor relaxt kon leunen op de arm van de ander. Moest hij voor een stuk vlees ook zijn andere hand optillen, omdat hij het anders niet doormidden kreeg. Daar ging zijn relaxte positie en het werd even stil aan tafel. We wisten niet of hij van de klap zou herstellen. De overige klanten in het restaurant wenden zich naar onze tafel, ook zij voelden de spanning die drukte op de schouders van Ronnie. Zelfs de serveersters durfden geen stap meer te verzetten. Een ieder leefde met ons mee. Angst en beven leefde op talloze gezichten. Hoe zou dit aflopen? Gelukkig deed het stuk vlees hem goed en kon hij verder gaan met genieten. De rust keerde weder in het gehele etablissement… en dat ging een half uur goed. Totdat… “Zucht”, klonk er voor den tweede maal uit de linkerhoek. “O ooh…”, en we wisten weer hoever het was.
Verzadigd en een illusie armer (het zusje van de baas was namelijk geen vrijgezel meer) verlieten we rond negen uur het restaurant. De pepermunt smaak was nog niet uit mijn mond verdwenen of er doemde in de verte een fiets op. De figuur fietste cool en smooth over de klinkers. Alsof hij de party was en zijn banden met wind gevuld waren. Dat kon natuurlijk maar één iemand zijn en we begroetten onze aanvoerder van de dag hartelijk. Hij was op weg naar Marten om vervolgens de nacht van Bork in te duiken. Heren en vooral dames… ik kondig u aan en sluit de column af met onze enige echte…
– Klik voor de foto: Jermo ‘de man’ aanvoerder –