De verhuizing verliep vlotjes, zover hoefde hij gelukkig ook niet, van de boven naar de benedenverdieping. De driedelige bank vormde onze grootste tegenstander. Drie delen waarvan één elektrisch verzwaard en twee te breed voor gemakkelijke doorgang. Ons uitstelgedrag om met deze bank aan de slag te gaan, werd tot kunst verheven. Als ik beneden stond uit te rusten van het verhuizen van veger en blik, telde ik daar gerust twintig tellen bij op voor ik weer naar boven ging. Er werden speurtochten georganiseerd om andere, lichtere, voorwerpen te vinden die eerst verhuisd konden worden. Op een gegeven moment wisten we, we kunnen niet meer om de bank heen, maar dan zijn er natuurlijk altijd nog – de rokers.

Rookpauzes. ‘Een half uur per dag, twee en half uur per week, tien uur in de maand. Makkelijk verdiend. Eigenlijk zouden wij niet-rokers ook een rookpauze moeten hebben.’ ‘Wij kunnen een langere toiletpauze nemen.’ ‘Toiletpauzes hebben rokers ook, das niet eerlijk’ ‘Het leven is niet eerlijk,’ en Chantal stak nog een peuk op. ‘KOE! Wie heeft m’n peuken omgedraaid?!’

Er werd geglimlacht als iemand toch nog iets anders had gevonden om naar beneden te verhuizen of een reden had gevonden om niet terug naar boven te hoeven. ‘Is die bank nog niet verhuisd?!’ Uiteindelijk werden de twee onhandelbare bankdelen vanaf het dakterras met een verreiker naar beneden verhuisd en werd het derde deel door anderen gedaan. M’n kunst om werk te ontduiken bereikte z’n persoonlijke record.

Maar wat ik u wil meegeven, als u mij in het vervolg niets ziet doen tijdens werkzaamheden, dan kan het maar zo zijn dat ik m’n rookpauze aan het opnemen ben.