Het is maar net hoe je het bekijkt. Als je mij van buitenaf bekijkt, denk je: knappe kerel, tallentvolle en aardige vent. Grappig en slim bovendien, die heeft het goed voor elkaar. Nou dan vraag ik mij af waarom ik nog steeds met dat eenzame en onvoldane gevoel rondloop. Wat is dat toch voor onzin?
Eenzaam en ellendig. Waarom waarom waarom? Groter onrecht bestaat er niet! Wat is dit voor onzin, tiz ja niet eerlijk. Ik heb dit ja nergens aan verdient! Gedonder! Kan er boos om worden.

Ik wil niet zielig doen, maar ik voel me wel zielig. Klagen mag ik niet van mezelf, toch voel ik dat ik wat mis. Hoe eerlijk ben je naar de buitenwereld? Wat is dat nu voor een vraag? Helpt het als ik dit eruit gooi? Als ik mij kwetsbaar opstel?

‘Waar het hart vol van is, stroomt de mond van over,’ luidt het gezegde. Wat nu als je niet meer durft te zeggen waar je hart vol van is? Wat nu als je je hart moet beschermen tegen de pijn? Wat nu als je dat zolang doet dat je niet meer voelt waar je hart vol van is. Enkel en alleen omdat je het contact met je hart verloren bent, zodat je geen pijn lijdt. Wat nu als ik niet de enige ben die dit overkomt, en er veel meer mensen zich eenzaam voelen. Wat nu als deze mensen net als ik het liefst willen praten over waar hun hart vol van is, maar dat tevens hun grootste angst is?

Ik probeer vrede te verkrijgen over mijn onvrede. Als ik het namelijk niet erg vind dat ik ontevreden ben, dan overheerst mijn onvrede niet mijn leven. Dan kost me dat een stuk minder energie dagelijks en krijg ik ruimte om te genieten van de dagelijkse dingen. Als ik dan vrede heb met mezelf, dan kan ik er echt voor anderen zijn. Dat is wat ik wil.