Dat ben ik bij Fit Boys. “Eindelijk een beloning, een waardering voor mijn talent. Officieel!” Ik vond dat ik er recht op had. Ik herinner me het Euromix toernooi nog van vroeger, waarbij ik de beste voetballer was en Jan Kwint, de clown van het team, die bij wijze van spreken de grassprieten nog zocht tijdens het zaalvoetbal. Die jongen kreeg de prijs van speler van het Euro mixtoernooi. Ik begreep er toen geen zak van. Waarom ik niet?
Gister kreeg ik op de familiedag de prijs overhandigt door Martin Datema aan wie ik bovenstaande herinnering twee weken terug vertelde. Een flauw vermoeden dat ik (misschien wel daardoor) speler van het jaar zou worden, had ik al. Iedereen riep “SPEECH speech speech!” Maar mijn hele lichaam wilde er niet aan. Te bang om in tranen uit te barsten door zoveel waardering en positieve aandacht. Al die liefde werd me teveel en ik ben niet gewend om daarmee om te gaan. Daarom liep ik maar weer gewoon terug, ik keek niet teveel mensen aan en het moment ging een beetje langs me heen. Te overweldigend was het en daarom deed ik de prijs voor mezelf af als een kleinigheid, zodat ik niet te emotioneel werd. Het is gedrag wat ik mezelf heb aangeleerd. Waarom? Misschien omdat er een kant in mij is die me zegt dat ik zoveel liefde niet verdien, er geen recht op heb. Ik heb immers ook geen recht op die prijs. Er zijn vele mensen die meer recht hebben op die prijs. Die hun hart geven voor de club en geen training afzeggen voor een avondje Groningen. Die niet drinken op de vrijdagavond voor de wedstrijd. Of die wel gemotiveerd zijn om 100% te geven en daardoor hun been breken. Of anderen die alles zouden geven voor mijn talent en het niet zouden ‘verkwisten’. Toch was er ook die andere kant in mij die wel naar die prijs verlangde. Die vond dat ik er recht op had.
Toen ik de tweede zin schreef in deze column, dacht ik: “Kan ik dat wel zeggen? Mensen zullen dat niet waarderen. Het is te hooghartig. Ik kan beter bescheiden blijven.” Daar zit hem volgens mij de oorzaak van mijn gedrag. Ik merkte in het verleden dat je niet teveel met je hoofd boven het maaiveld uit moest groeien want mensen halen je neer. Je maakt jezelf geliefder door je aan te passen en bescheiden te blijven. Je wordt snel arrogant gevonden door van jezelf te zeggen dat je goed bent. Alle loftuitingen, alle complimenten die ik in het verleden onofficieel kreeg, deed ik af met een bedankje. Ik nam ze niet echt aan. Mensen in de kantine na een wedstrijd, mensen in het dorp, mensen in de kroeg. Al hun terloopse positieve opmerkingen beluisterde ik, maar geloofde ze niet. Ik nam ze niet aan, omdat ik dacht dat het zo hoorde. Mensen houden nu eenmaal van een bescheiden mens. Het grote euvel drong zich vandaag tot me door. Ik was ook echt gaan geloven dat ik niet zo goed kon voetballen zoals ik mezelf voorhield in mijn onoprechte bescheidenheid. Wie was ik om te zeggen dat ik een elftal beter kon laten voetballen?! En daardoor deed ik mezelf onbewust te kort. Hield mezelf klein. Nam niet alle liefdevolle cadeautjes aan die mensen me gaven. Enkel en alleen omdat ik mezelf dat niet toestond. Terwijl ik als kind nog eerlijk was en durfde te zeggen dat ik de beste was, durfde ik dat nu niet meer. Terwijl ik dat wel vind. Ik merk dat eerlijk zijn lastig is, omdat mezelf aanpassen nu eenmaal veiliger is. Jezelf aanpassen geeft minder gedoe. Eerlijk zijn geeft gedoe! Ik wil eerlijk zijn. Ja, ik verdien de prijs van speler van het jaar! Maar… ik ben niet de enige en ik ben dankbaar dat ik hem mocht ontvangen en voor hen die dit mogelijk maakten!