’t Is rustig. We liggen op bed terwijl ik de column typ. De ramen aan ons hoofdeinde staan open en er ruist een vliegtuig in de verte. Stemmen rijzen van de straat verderop, jongens op de fiets, een trapper raakt de kettingkast tijdens z’n ronden. Een derde fietser passeert vijftien seconden later, z’n ketting hangt waarschijnlijk wat slap over de kast te schuren. M’n dochter zoekt haar speen en slaakt twee huilende kreten. Een stoomboot in de verte, de pepernoten liggen al in de supermarkt.

Wat een mooi tijdstip is dit, acht minuten voor twaalf. Straks is het maandag, mijn vrije dag. Papadag. M’n ‘te doen’ lijstje bestaat uit: boodschappen halen en een glimlach op m’n dochters gezicht toveren (daarna ook bij m’n vriendin). Maar dat is morgen pas, nu is nu. Alleen m’n vingers die de toetsen bevliegen maken geluid. De stilte is een deken. We leven in weelde. Een eigen huis en niemand die me de pis lauw maakt. Geen bommen die hier ontploffen, ik heb geen wapen in mijn buurt gezien. Vandaag lag ik tot een uur of drie netflix te kijken, het rijk voor mij alleen. Bij terugkomst veerde ik van de bank en haalde mijn dochter uit de auto nog voor ik m’n vriendin begroette. Zondag was ditmaal een rustdag. Heerlijk!

Natuurlijk staat er een werkweek te wachten voor de deur, maar nu, nu ben ik vrij. Fijne week gewenst allen, dat hij u wel mag bekomen. M’n gedachten zijn bij m’n tante die vandaag geopereerd wordt, beterschap!