‘Daag Mooierd, ik fiets naar de trein.’ Daag zei ze terug, en wenste mij veel plezier met voetbal. Het was zaterdag, we moesten om half twee vertrekken en met de trein zou ik precies op tijd voor het vertrek komen. Het was twaalf uur, ik had drieëntwintig minuten voor een stuk dat twaalf minuten fietsen was. Ik was fantastisch op tijd vertrokken en met die gedachte trapte ik niet al te hard. Ik gaf m’n ogen de kost, elke dag was de wereld anders en ik zag mensen die ik nooit had gezien.

Aangekomen in het centrum van de stad lag ik op schema, op z’n Bartjes fietsen beviel mij uitstekend. Het was druk in de stad, alle inwoners hadden de zon zien schijnen en besloten dat hun winterslaap erop zat. Één jong opgeschoten gastje dacht dat de wereld van hem was en vond dat iedereen voor em moest wijken. Hij fietste als een malle, en knalde daardoor tegen de schouder van een nietsvermoedende wandelaar op en schoot op mijn weghelft. Op een haar na ontweek ik hem, maar m’n stuur wist z’n plastic boodschappentas uit z’n handen te tikken. Z’n boodschappen donderden op de grond, vlak voor de wandelaar en midden op het drukke kruispunt. De jongeman stopte met tegenzin. Er was geen enkele blijk van spijt en zodoende kon hij het wat mij betreft bekijken, hij raapte z’n boodschappen zelf maar op zodat de gevolgen van zijn gedrag volledig tot hem doordrongen. Ik trapte een slag langzamer verder, hakuna matata en Bob Marley.
Enkele minuten later arriveerde ik op’t station. Aldaar werd ik verrast door de tijd, de trein vertrok voor m’n neus.

Later die dag had ik tevreden teruggekeken. Ik was niet in de stress geschoten, er was geen paniek geweest, ik had gedacht – ‘Ach, dit komt wel goed.’ Hoe wist ik niet direct, maar ik was kalm gebleven. Mijn eerste reactie was – ‘Mooi, dan heb ik nog een half uur de tijd voordat de volgende trein vertrekt, ik haal even wat te eten.’ Ik mocht dan misschien te langzaam gefietst hebben, ik maakte er geen probleem van. Ik was wie ik wilde zijn – een man met de juiste prioriteiten.