- 6 augustus 2018
- Alfons
- 30 reacties
Vanaf zaterdagmorgen,
rond een uur of zeven.
Is niets meer,
hetzelfde gebleven.
Om het stuk nu ‘Scheppingsverhaal’ te noemen is misschien wat buitensporig, maar om eerlijk te bekennen: zo groots voelt het wel. De wereld is niet meer hetzelfde, zij is een beetje mooier. Hoe doe ik haar eer aan en vertel jullie over de blije roes waarin we verkeren?
Je dikke bos haar,
ik heb het iedereen gemeld.
Was prachtig!
Je leek een Peruaan heb ik ze verteld.
Sorry, ik val met de geboorte in huis. Heb jullie haar naam nog niet eens veteld.
Foske Sinne Pot is afgelopen zaterdag geboren om zeven uur ’s ochtends. Ik krijg die glimlach niet meer van m’n gezicht. Sindsdien verstoppen we ons met z’n drieën. In zo’n ziekenhuiskamer welke onze cocon is verworden. Volle teugen van genot sloeken we naar binnen. Ze doet het fantastisch.
Haar moeder vocht,
een oneerlijke strijd.
Het Weemonster.
Foske heeft haar bevrijd.
M’n vriendin bewonder ik van a tot z. Als iemand zo’n cadeautje als de kleine heeft verdiend, dan is zij het wel. Details zijn er om te vergeten, maar de prijs nam ik maar wat graag in ontvangst. Uren kan ik naar haar kijken. Als ze op m’n borst ligt, voel ik mij de koning te rijk. Niks anders ben ik nodig. Wat een weelde, wat een weelde.
Het is nu maandagochtend,
zes uur in de vroegte.
Trots Foske aan de wereld tonen,
is m’n behoefte.
Graag tot ziens,
tot Foske.