Het was een droge herfstdag. De lucht één deken van wolken, doch, ik huiverde niet. Er leek geen spoor van regen aan te komen. De temperatuur aangenaam, er hing die dag nog de warme allure van zomer in de lucht. Deftig fietste ik met rechte rug mijn laan uit, wat in mijn tempo wel een kwartier duurt. Een kind fietst dit stuk in welgeteld vijf minuten. Ik keek voor me, ik keek achter me, ik keek aan beide zijden. Er was geen zakdoek te vinden.
Mijn gedachten gingen over en weer. Leuke gedachten, waarvan ik dan weer dacht: “Daar moet ik iets mee doen. Op zijn minst noteren!” Bij die gedachte bleef ik hangen, want “Hoe moet dat?’ Ik wil hem wel noteren, maar als ik mijn telefoon pak, gaan mijn gedachten naar m’n broekzak, verlaten dus deze gedachte en BAM, briljante gedachte kwijt. Leve mijn vis-geheugen! Trucje is ‘herhaling’! Dé kracht van het onthouden. Secretaresse aanschaffen, secretaresse aanschaffen, secretaresse aanschaffen, secretaresse aanschaffen, secretaresse aanschaffen, mooie secretaresse aanschaffen….” Toen hoorde ik haar opeens zeggen: “Volgens mij krijg ik een dikke kop van jou.”
Dat vond ik zo’n rare zin om op te vangen van een meisje die innig voor een zittende bushalte jongen stond. Dat kon ze niet gezegd hebben. Een dikke kop van iemand krijgen. Had ik een trend gemist? Ik keek nog eens achterom naar het meisje. Ze stond er nog net zo innig bij, maar wel met een vragende blik de jongen confronterend. Was dit dé nieuwe ‘volgens mij heb ik een dikke kont in deze broek’ valkuilvraag voor mannen? Ik was blij dat ik die jongen niet was. Ze had vrouwelijke handen als kolenschoppen.
“Trends, je moet ze bijhouden! Misschien moet ik beter op trends gaan letten, anders hoor ik er niet meer bij. Het leven gaat ook zo snel!” Zo voegde ik de daad, bij de gedachte, en fietste nog een beetje langzamer.