‘Grutjes,’ was m’n eerste gedachte. ‘Sleutels niet bij me. Wat nu?’ Net uit de trein gestapt, onderweg naar m’n werkplek en opeens besefte ik het mij. ‘Nu kan ik niet in de gezamenlijke groepsruimte.‘ Even voelde het nutteloos om verder te lopen en baalde ik van mezelf. ‘Maarrr als het goed is, is de nieuwe bewoonster er ook en zou zij mij binnen kunnen laten.’ Die tweede gedachte keerde binnen een oogwenk m’n onfortuinlijke situatie naar een mogelijkheid van geluk.  

Toen ik aankwam op m’n werkplek, bleek zoals zo vaak dat m’n vertrouwen in de natuurlijke gang van zaken beloond werd. Ze was er, ik was m’n sleutels niet nodig, wat een geluk!

Regelmatig val ik met de neus in de boter. Gisteren (zaterdag) had ik nog niet geluncht en kwam met een lege maag bij m’n zusje aan. Wat bleek, zij gingen verlaat lunchen en ik kon direct aanschuiven. Daarna kwam ik bij Chantal, nadat Sjakie niet thuis was en wat bleek? Sjakie was ook bij Chantal! Twee vrienden voor het bezoek van één. Neus in die boter.

Meegaan met de stroming en me niet verzetten tegen de gang van zaken is wat ik ambieer. Nu alleen nog leren hoe ik dit geduldig toepas als vader van een eigenwijze peuter.

‘Be like water.’

Bruce Lee