Nou dat kwam vanochtend goed uit, want ik wilde niet teveel herrie aan de kop. De afgelopen drie dagen waren niet alcoholvrij en vandaag betaalde ik een beetje tol. Gelukkig niet het volle pond, daar prees ik de dag om!
Wat moet je ervan vinden? Als ik zeg dat Nederland tot dramatisering neigt, zit daar al een oordeel in verwikkeld. Daarmee doe ik degenen die pijn lijden te kort. Dat we echter voor onze voetbalwedstrijd een minuut stilte houden, vind ik overdreven. Net als de uitspraak ‘Koninginnedag zal nooit meer hetzelfde zijn.’ Dan denk ik bij mezelf, potverdrie waar is de luchtigheid in ons bestaan gebleven?

Die blijk ik te vinden bij mijn vrienden. Donderdag vond ik hem in de stad Grunn! Na mijn werk bracht ik de huurfietse terug naar het station en liep naar het epicentrum van het feestgedruis. Ik had met niemand afgesproken, maar wist wel dat er bekenden in de stad rondliepen. Nou dat heb ik geweten, de één na de andere bekende kwam ik tegen. Samen met v/d Waard heb ik ‘de Willem’ gedaan en riepen we KAK bij passerende oranje brillen. Waarom we dat deden? Ik heb geen idee, maar het schept een band. Dat was een vrolijke band en daar tierden wij welig op.

Van mijn surfvrienden stapte ik zonder pardon over op mijn maten Al en Jord. Zij waren in het gezelschap van hun vriendinnen en we zouden een hapje gaan eten. Dat hapje eten, werd een slok drinken en binnen de kortste keren riep de blaas om aandacht. De dichtstbijzijnde wc bevond zich in de 3 Gezusters en in de Drie bleek een blik Beilenaren losgetrokken te wezen. Elke ruimte was ermee gevuld. Triësto was er en zijn gezelschap deed mij herinneren aan vroegere tijden, waar ik met hem nachtelijke avonturen in deze stad beleefde. Uiteindelijk eindigde de avond in het gezelschap van mijn beste vriendin Leonie. Na mijn Nieuw Zeeland avonturen had ik haar nog niet weer teruggezien. Dat was dus fijn.

De tweede dag bevond ik mij weer in Groningen. Plotsklaps zat ik met mijn collega’s op het terras en bespraken we het reilen en zeilen van het leven. Af en toe brachten ze het werk ter sprake, maar dat wuifde ik met grappen en grollen van tafel. Over werk praatten doe je niet in je vrije tijd, grapjes maken wel. Uiteindelijk ging ik toch overstag en met twee vrouwelijke collega’s prikte ik een vorkje Mexicaans achter de kiezen, en babbelden we langs werk gerelateerde items. Na het eten gleed ik met mijn longboard weer terug over de wegen, via treinstations op huus an. De volgende dag stond er weer voetbal op het programma.

De derde dag bracht een schitterende roes voetbalplezier. Het spel was niet om aan te zien, maar het was officieel dan ook om des keizers baard. De prettige waarheid die zich aan het einde van de negentig minuten vertoonde, was een genot voor het oog en een verlichting voor de geest. Want het is prettig om te weten dat het recht zegeviert ten opzichte van het onrecht. Negenentachtig minuten lang liepen spelers op het veld onder ‘oogklep’-leiding van de scheids het spel voetbal onrecht aan te doen. Waarvan in mijn optiek het publiek en voor het grootste gedeelte mijn team de dupe was. Toen toonde de plezierige waarheid zijn ware gezicht en liet het recht zegevieren door ons twee doelpunten en de overwinning te schenken. Dat gaf mij een schitterend roes voetbalplezier en het was dan ook deze roes die mij tot een uur of vier ’s nachts op de been hield.

Daarna viel het doek en restte mij niets minder dan de dag vaarwel te zeggen, op weg naar een volgende. Hier zit ik dan en in alle rust laat ik alles nogmaals de revue passeren. Waarom ik dramatisering de juiste bestempeling van ons landelijke gedrag vind, weet ik niet precies. Misschien heeft het inderdaad met het schijnheilige karakter te maken, want nu opeens is het ‘erg’ wat er gebeurd. Terwijl het in vergelijking met de praktijken in Guantánamo Bay of Afghanistan een peulenschil is. Misschien is het ook wel omdat we dreigen in de angst te blijven hangen en hiermee op de hobbel gaan.

Ik denk dat ik niet wil en mag oordelen over de pijn die geleden word. Wat ik wel mag van mezelf is waakzaam zijn voor de gevolgen ervan. Laten we in godsnaam niet dramatiseren en de luchtigheid van het leven erin houden!