Op de zaterdagmiddag wordt er gevoetbald. Dat is mijn hele leven al zo, dat zal nog een tijdje zo blijven. Als senior komt daar de derde helft bij en die mondt vaak uit in de vraag – Wat gaan we eten? Altijd komt er een antwoord op die vraag, en soms hebben we’t zelfs zo luxe dat er opties zijn. Chinees bij een teamgenoot, uit eten in’t dorp, of zelf koken vanwege het gemak van thuis zijn. Die plek verlaat je namelijk de hele avond niet weer.
Het koken met vriendjes Sjakie en Chantal komt het vaakste voor. Lucky Luke kan er ook wat van, de Steeg waait af en toe aan, en Jeep eet thuis pannekoeken. Soms zijn zaken mooi voorspelbaar met de Sonnemaatjes.

Vanuit de kantine worden dan de boodschappen gehaald en als die ellende erop zit, kan het luieren beginnen. Het vertoeven op je gemak in gezelschap van je vrienden. Waar scheten bejubeld worden en afgestraft, en met hetzelfde gemak herhaald. Waar cola berenburg welig tiert, en soms ook niet. Alsof het kwartje twee kanten op kan vallen. In die sfeer wil je zijn. Vandaar dat het mij ooit overkwam dat ik de lasten van de boodschappen afwierp en zuchtend mijn lichaam op de bank wilde gooien, het vermoeide lijf zijn welverdiende rust gevend. De boodschappentas barstte echter en vervloekt, het potje met saus was gebroken. Alle ellende kon van voren af aan beginnen. De kou in, fietsen, de supermarkt in, lopen, vriendelijk zijn, lopen, betalen, de kou in, fietsen, aanbellen, vloeken binnensmonds. Verloren tijd, enkel en alleen omdat de pasta niet zonder zijn saus kan! Dat kan niet, dat weet iedereen. Zo is het.

Sindsdien draag ik de pot met grote zorg en aandacht. Nooit zal ik de sauspot meer laten breken, en dat is waar ik vanmiddag aan dacht. Lopend uit de supermarkt, waar de gladde parkeerplaats op ons wachtte. Één en al concentratie was ik. Als een koorddanser tussen twee bergen. Niets zou mij in de weg staan om mijn lijf op de bank te mogen gooien, niets. Ik heb geleerd.