Alfons is op vakantie, dus jullie lezen nu woorden die ik achter elkaar heb gezet.

Afgelopen zaterdagochtend had ik kantinedienst. Wim S. en Maarten M. waren de mensen met wie ik de dienst afwerkte. Maarten gaf mij de tip om “The End of the F***ing World” te kijken via Netflix. Nu neem ik niet zomaar tips aan van iedereen, maar Maarten luistert ook naar Sum 41, Blink 182, Rancid, etc., dat past wel in mijn straatje. Gisteren slingerde ik de eerste aflevering aan en twee uur geleden de laatste aflevering. Goeie shit, een keer wat anders dan de standaard sitcom scenario’s.

Ik vraag mij soms af hoe alles in het leven met elkaar verbonden is. Zo ook tijdens het kijken van bovenstaande serie. Er kwam namelijk achtergrondmuziek in voor waarvan ik dacht: “De zangeres van dit nummer ken ik”. En dan bedoel ik niet dat we vrienden zijn en zij mij ook kent, maar ik had eerder muziek van haar gehoord. Die zangeres had de naam Soko. In 2007 had ik een paar nummers van haar geluisterd en nu kwam ze weer voorbij. Inmiddels had ze ook een album: I Thought I Was An Alien. Dat is een prima titel voor een album, dacht ik. Ook al ben ik meer van de punk en rock, op zijn tijd kan ik ook genieten van wat indie-pop, emo of geef het een label waar jij je prettig bij voelt. Het complete album is met gevoel geschreven en gezongen. Dat kan ik wel waarderen. Geen samples, voorgekauwde beats en autotunes momenten.

Ik heb nog wel wat andere dingen waar ik over wil praten, maar zometeen begint Match of the Day en dat wil ik kijken.

Kusjedoegknuffelzoen