“Dames en heren, jongens en meisjes! Komt tot zien, komt tot zien! Zoiets heeft u nog nooit aanschouwd!! Het is de strijd der giganten bij u in de buurt! Het is een afschuwelijk gezicht, er zal geen genade worden geschonken! Op leven en dood zal er gevochten worden. Het is echt, het is waar, het is ongelofelijk! U zult versteld staan! Maak kennis met ‘David en Goliath, the return!’
In de ene hoek, de uitdager in dit gevecht, de Slager uut Enschede, de man met de snoeiharde backhand, 85 kilo schoon aan de haak wegend – ‘Chantal’!! En in uw andere hoek, de ongeslagen kampioen op acht poten, met het psychische voordeel van Arachna Fobia, met een gewicht van 8000 milligram – de spin.

De inleiding – Zoals wel vaker was het chilltijd met Chantal. Hij hing lekker op de bank, ik hing lekker in m’n stoel. Uitbuiken was wat we deden. Er draaide een filmpje op televisie – John Q. Er was niets aan het handje. Grapjes werden gemaakt, witte druiven werden gegeten, en gemorst door het achterover vallen in mijn hangstoel. Ik kukelde met klasse. Het kukelen verhief ik tot Olympische sport. Chantal riep nog uit de keuken wat er gebeurde. Ik riep terug dat ik een gouden medaille won. Fijne tijden.

Chantal lag op de bank toen het gebeurde.

“Alfons! Pak hem, daar in de hoek!” De slager uut Enschede stond met een sprong achter de bank, wijzend met zijn vinger. Hij distantieerde zich van de betreffende hoek. Ik lachte, maar volgens hem was het geen tijd voor grapjes. De zaak was ernstig. Toch kon ik het niet helpen. 85 kilo schoon aan de haak, tegen 8000 mg week weefsel. “Daar in de hoek, ik zag hem echt! Dat jij em niet zag! Hij zit achter de bank waarschijnlijk.” De bank trok ik van de muur, ik vond het spannend. Wat voor monster zou me te wachten staan?! Niets te zien. Ik ontstak een lamp om de hoek met elektriciteitsdraden en de donkerte achter het kastje op te lichten. Niets. Chantal ontstak nog enkele lampen, en keek van een afstand onder de bank. “Daar daar! Bij de bankpoot!!” Ik vloog naar de bankpoot, zag een klein donker silhouet. Nu kwam het erop aan. Het silhouet bleef stil liggen en leek verrekte veel op stof. Met een graai had ik het kwaad te pakken. Het bleek inderdaad een spin te zijn. Een dode, onder het stof vergane, uitgemergelde spin. ‘Dit is niet de spin die u zoekt.’

Die shit was aan vanavond! Helaas was het voor mij tijd om te gaan, met lood in mijn schoenen verliet ik het huis, richting mijn trein en de dienstplicht. Ik hoor zijn smeekbedes nog nagalmen – “Waar ga je heen? Alsjeblieft ga niet weg!! Zo kan ik niet ontspannen.” Ik moest sterk zijn, en trapte mijn pedalen.

Mijn gedachten richtten zich inmiddels op het werk, ik zat in de trein, toen ik zijn app ontving – ‘Ik heb em al dood (y)’ ‘Fantastisch!’ ‘indd’ ‘Waar kwam die nu vandaan?’ ‘Hihi hij liep weer terug achter waar jij zat’ ‘Donders’ ‘Al een biertje losgetrokken en party gemacht? :) ‘Nog niet, maar dat heb ik wel verdiend vind ik (bieremoticon)

Winnaar – Chantal!