“Johan, ik moet een bal waarmee ik op stenen kan voetballen!” “Hah die heb ik.” Ik vertel dat ik dat fijn vind en koop de enige voetbal in hun assortiment die niet kapot zal gaan als ik ermee op stenen voetbal. Geen last van slijtageslagen of lekkerij en dat voor zes euro nog wattes.
Ik was deze ochtend in Beilen vanwege de tandarts. Hij had me opgeroepen voor dienst en BAM, binnen vijf minuten stond ik weer buiten. In de regen. Gelukkig kwam ik niet uit ‘de drup’. Want alles was prima in ordnung met de tanden. Alleen wat oude probleembjes die vanuit cosmetisch oogpunt wel verholpen konden worden, mocht ik dat willen. In ieder geval, op mijn terugweg naar het station, liep ik Combisport binnen en werd daar puik geholpen. Tevreden liep ik de zaak uit, weer de regen in. “Bah! Kakweer! Het is toch zomer!” dacht ik hardop en ik vervolgde mijn weg naar ’t station. Lopend, want mijn fiets was laatst op het station gejat. Tuig van de bovenste richel! Even dacht ik aan een complot tussen de fietsenhandelaren en de zwervers en/of ander gespuis. Illegale werkverschaffing waarbij ik als derde partij aan de verliezende hand ben.
In Groningen kleedde ik mij om, strikte de veters van mijn straatvoetbalpatta’s en liep naar de achterbuurt om daar op een omheind pleintje op z’n Bartjes te voetballen. Vol goede moed en opgetogen over dit nieuw ontdekte pleintje waar ik mijn quality time met de bal kon spenderen, trok ik de deur achter mij dicht. Tien minuten later stak ik de sleutel alweer in het slot om naar binnen te stappen. Potverdrie, net op het moment dat ik arriveerde bij het pleintje, hadden een paar voortgezet onderwijs venties het plein bezet. Ze hadden pauze en hetzelfde idee in de kop als ik had. Ik informeerde tot hoe laat ze pauze hadden en zou over drie kwartier terugkomen.
Drie kwartier later is het plein van mij! Ik dans, ik jubel en ik spring! Op z’n Bartjes natuurlijk. Ik oefen wat schoten met links, ik oefen wat schoten met rechts. Ik sprint een paar keer, ik klim over het hek om de bal op te halen. Ik probeer de bal in de basket te koppen en te schoppen en zo loop ik in mijn eentje wat over het plein totdat er aan de deur van het hek wordt geklopt: “Meneer, mogen wij meedoen?” Door het rooster van het ijzeren hek, zie ik op turfhoogte tien jongens staan. “Mag dat wel van jullie juf?” vraag ik terug en wijs naar de mevrouw die met nog een paar andere leerlingen de groep jongens staat na te kijken. “Ja hoor,” zeggen ze en kijken even in haar richting. “Prima,” zeg ik en ze stormen het plein op en beginnen direct met een verdeling van de partijen. Eerst zeggen ze dat ik in mijn eentje tegen hun alle tien moet, maar ik houd mij aan mijn Bartjes plan. De trainingsweken voor het nieuwe seizoen zijn nog niet aangebroken en rust is het credo.
Als de partij aan de gang is, blijk ik vier non voetballers in mijn team te hebben, tegenover zes kleine Afellays. Toch maar even een paar keer sprinten om te voorkomen dat ze scoren. Af en toe een bal solerend meenemen naar voren, waar ik de ondersteuning mis van teamgenoten en de bal maar inlever. De juf en andere kornuiten prijzen de geweldige kwaliteiten van de keeper en af en toe krijg ik een “ooh” en “aah” toegereikt. Dan besluit de juf dat ze hun tocht terug naar school moeten vervolgen en de jongens nemen met moeite afscheid van de bal: “Bedankt meneer!” en zo rap ze kwamen, zo rap zijn ze ook weer uit het zicht verdwenen. Even houd ik de bal nog hoog voor mezelf, maar dan neem ik het advies van de juf ook ter hand, ik ga op huis aan.
Tot de volgende keer plein, bedankt!