“Dans je niet?” “Dat klopt, ik dans niet.” “Huh?….eh nooit?” “Jawel, soms.” “Maar nu niet?” “Dat klopt.” “Oh.”
Wat is dat toch met mensen? Als zij dansen moet jij ook dansen. Terwijl ik lekker lag op de Fat Boy, met goed gespreksgezelschap naast me liggend, werd mij de hand gereikt. De hand zei ‘dans’! M’n Fat Boy lag op de dansvloer. Dat moet gezegd, misschien lag ik wel gewoon in de weg. Ik nam de uitgestoken hand aan omdat er een mooi meisje aan vast zat die ik niet teleur wilde stellen. Tevens vond er karaoke voor mijn neus plaats en dat verdiende ook enig respect. ‘Lui hangen’ leek, met nadruk, alsof ik er geen snars aan vond. Een rechtstreekse belediging aan het adres van de zangers & zangeressen.
Dansen doe ik als er leuke muziek speelt. Dat is een zeldzaamheid. Vergis je niet, ik vind het best leuk om te dansen. Zeker als er een mooie dame met me mee schuurt. Dan ligt er wat moois in het verschiet. Een extra bonus zou je kunnen zeggen. Toegegeven, ik vind best veel liedjes leuk, maar draai ze dan ook allemaal achter elkaar af. Één op de acht liedjes zijn goed. Op het moment dat ik mijn ritme heb gevonden, is de beste plaat alweer verwisseld voor een achterlijke beat waar alleen ADHD’rs energie voor hebben.
Natuurlijk kende ik ook mijn momenten van groepsdruk. Dan bleef ik staan en deed alsof ik ADHD had. Ik zal de meest slome ADHD’r ooit hebben geleken. De meest a-ritmische in ieder geval. Op een gegeven moment was m’n glas leeg, en bood het mij een excuus om die poppende maiskorrels te verlaten. Het werd me te heet onder de voeten.
Als ik geluk heb, draaien ze een goed liedje als ik op de dansvloer sta zonder glas. Geluk is voor toevalstreffers. Waar dansen voor mij op neerkomt, is wandelen. Hoor ik een goed liedje, dan wandel ik naar de vloer, gooi daar m’n moves voor ieders voeten, vervloek het volgende liedje en wandel terug naar m’n plaats. Bij het volgende goede nummer begint de ellende van voren af aan. Kilometers loop ik op zo’n avond.
Ritme is mij gegeven, meer dan één vierkante meter ben ik niet nodig. Vooral omdat dansen op een praktisch lege dansvloer nutteloos is. Dan laat ik m’n glas liever vullen. Een lege dansvloer is om triest van te worden. Ze boezemt mij ook angst in. Ze daagt me uit. “Laat maar zien wat je kunt!” schreeuwt ze naar m’n bakkes. Ik schreeuw fluisterend terug – “Dat maak ik zelf wel uit.” Steeds vaker vraag ik mijn medemens of ze ook speciale dansmoves hebben. Chubby en ik hadden de bewegende vinger. Die tikte op en neer, terwijl de rest van ons lichaam stil hing. Alleen een voet ondersteunde tappend de vinger. Dansen is passie, maar alles op z’n tijd.
Bewonderend gluur ik naar sommige dansers. Alsof ze Barça voetbal spelen. Dansen zoals het hoort. Hangen aan de bar is mijn natuur geworden. In het gesprek is waar ik de ander ontmoet. De ander zijn aard ontdek. Haar passie hoor. Contact maak. In het gesprek vertoon ik bekwaam mijn moves. Mijn luisterend oor schuurt ritmisch met haar woorden. Ik leid de dans, maar zij voelt de controle. Ik wacht af, observeer. Dein op haar gevoel. Uitstekend. Als het even mee zit, hengel ik die bonus ook nog binnen.