Anne en ik lopen de bioscoop uit. Anne heeft haar ‘Fatima’-sjaal als hoofddoek omgeslagen omdat het regent. De capuchon van mijn jas moet bij mij aan het werk. Wat een moment om de bioscoop uit te komen. Bakken met water kletteren uit de hemel. Gelukkig valt het meeste naast ons, zoals mijn opa zou zeggen. We hebben besloten om bij café de Oude wacht na te borrelen, deze is dichtbij, ergens aan de overkant van de straat.
Terwijl de regen mindert en alle mensen in het verkeer weer herstellen van hun drang om zo snel mogelijk uit deze hachelijke situatie te komen, met alle gevaren van dien, zie ik twee mannen het verkeer regelen. Ze hebben van die opvallende fluorescerende oranje/gele jassen aan. Er is iets aan het gebeuren in de stad, ik zag het ook al op de heenweg. Op de vismarkt waren allerlei voorbereidingen aan de gang en ik was benieuwd wat ik had gemist of eventueel zou gaan missen. Anne gaat pinnen en ik stop bij de twee mannen om hen te vragen wat er gaat gebeuren.
“Morgen is de 4mijl.” “O ja, dat wist ik wel. Maar wat doen jullie nu al op straat dan?” Op deze vraag kreeg ik geen serieus antwoord en ik wist dat ik voor het lapje werd gehouden. De mannen houden blijkbaar van een grapje en ik vertel de mop over de man die zonder armen en benen een kroeg binnenkomt. Ze lachen en ik krijg alsnog een serieus antwoord op mijn vraag. “Dank jullie wel heren, ik wist het niet.” “Ja maarre wacht eens even, wat is onze beloning dan?” “Ehm eeuwige roem?” “Liever een glas bier en een kop warme koffie!” “Jullie mogen toch niet drinken onder werktijd?” “Doe dus maar die koffie! Voor mij zwart en….” Ik hoor de ander ook iets met zwart zeggen terwijl ik eigenlijk al afscheid heb genomen van ze en naar Anne fiets.
Anne staat nog te wachten bij de pinautomaat en ik zie aan de overkant een late night Noodles afhaal tent geopend. “Anne, ik ga ff kijken of ze daar koffie verkopen voor die mannen.” Zij vindt het prima en ik doe wat ik zei. De vrouw achter de counter blijkt inderdaad koffie ‘to go’ te verkopen en even later bied ik de twee hardwerkende, kou kleumende, verregende mannen het warme drankje aan. Beide kijken verbaasd, maar nemen het aanbod met beide handen blij aan. Dat hadden ze niet verwacht en ze reiken me de hand. “Dank je wel!” “Jullie ook!” Anne zegt me dat ik goed bezig ben. Ach….soms heb ik die buien.