Kleine dingen wil ik delen. Wat er misschien helemaal niet toe lijkt te doen, maar uit ervaring weet ik dat een klein gebaar, veel kan betekenen.
Gert verhaalde in zijn blog over zijn familie omdat hij blijde dingen wilde delen in plaats van zijn eerste poging waarbij trieste gedachten omhoog kwamen. “Ja,” dacht ik bij mezelf, “die bestaan ook, trieste dingen.” Toch gunde ik ze hem niet en ik hoop dat hij weet dat het een best ventie is.
Het Ollievrouwtje bleef mij bij. Ik dacht wel dat moeders een verhaal over ‘thuis komen’ prachtig zouden vinden om te lezen. Ze hebben het er zelf naar gemaakt dat thuis komen fijn is.
Ik leef ook mee met Messi. Wat een druk lag er op zijn schouders gisteravond in de wedstrijd tegen Sevilla. Kanouté viel in als spits tegen Barçalona met nog dik vijfentwintig minuten te spelen. Hij raakte slechts 7 á 8 keer de bal. We telden zijn balcontacten omdat Barça bijna 100% op de helft van de tegenstander speelde en tegen een handbalmuur van verdedigers stond op te boksen. Toch ben je ‘maar’ zo goed als je resultaat en de stand gaf nul tegen nul aan. In de allerlaatste minuten versierde Iniesta een penalty en het leek de uitgelezen mogelijkheid om Sevilla de genadeslag toe te delen. Messi stond klaar om hem te nemen toen Kanouté amok maakte en de scheids hem rood gaf. Vijf minuten duurde de amok. Vijf minuten heeft Messi naar die bal op de stip gestaard. De amok was voorbij, de scheids floot, Messi schoot en de keeper stopte het schot. Gelijkspel en Kanouté zijn daad werd beloond. Jammer Messi! “Spelbederf!” zou de scheids van het sponsorvoetbal moeten zeggen.
Ik mis mijn oma. Ik ga te weinig op bezoek bij mijn opa. Ik vind het kleine puistje onder m’n baardharen irritant. Ik kleum kou zoals mijn oma, vader en zusje doen. Vroeg opstaan heb ik een hekel aan en ik lach bij de herinnering aan mijn jongste nichtje die keihard langs me sjeest op haar kleine fiets. Trots met een glimlach doet ze dat.
Edwin zag ik fietsen, ik fietste langzamer maar hij ging een andere weg, ik zwaaide en hoop dat hij gelukkig is. Ik twijfel over dingen, maar vertel niet alles. Ik merk dat als ik serieuze zaken deel met mensen, dat zij dit zwaar opnemen. Dat hoeft niet. Ik deel omdat ik u vertrouw. Je hoeft het niet op te lossen, luisteren is genoeg.
Ik kreeg een kaart deze week in de brievenbus waarop stond: Bedankt! Hij was van mijn tante, voor mij. Ze dacht aan me en waardeerde mijn inzet. Een kleine kaart, een groot gebaar. Zoveel meer personen kan en zou ik willen benoemen in m’n column, want ik denk aan iedereen wel eens. Het is fijn, als er aan je gedacht word!