Daar gingen de dobbelstenen, langs het glas met Sonnema, over de rand van de bar. Toen ze de grond raakte gingen ze elk een kant op. Je probeert te luisteren waar ze naar toe gaan, maar wordt gehinderd door het gejuich van de overige spelers. Ze weten als geen ander wat de consequentie van deze actie is. Jij weet het ook, maar wil het liefst elke andere speler een snoeiharde klap op zijn bakkes geven. Je bent nog niet veilig, er zijn geen punten gehaald, maar je moet hoe dan ook een glas met drank achterover slaan. Terwijl je de nasmaak van de drank nog proeft zijn de dobbelstenen alweer gevonden en rollen heen en weer in je hand. Je concentratie mag nu niet dalen, deze keer moeten ze op de bar blijven. Intussen denk je aan de minimale score van drie-en-zestig. De dobbelstenen komen ditmaal wel tot stilstand op de bar. De spelers kijken naar de dobbelstenen en die kijken met zeven ogen terug. Drie-en-veertig is niet genoeg, je weet het, je kent de regels. De speler naast je pakt de dobbelstenen en gooit ze met een soepele pols beweging over de bar. Je sluit je ogen en hoopt op een beetje geluk, maar in plaats daarvan zie je een man met een hamer op je afkomen. Op het moment dat hij wil gaan slaan open je van schrik je ogen en ziet de dobbelstenen liggen. Mexico! Op dat moment vervloek je alles en iedereen in je omgeving. Je hebt tranen in je hart, maar bedwingt ze, de tranen mogen je ogen niet bereiken. Je toont geen emoties. Haast achteloos sla je de twee glazen achterover en begin je aan een nieuwe ronde.