Zaterdag is voetbaldag voor mij. Al dertig jaar. Mijn hele leven inderdaad, want na m’n geboorte, was één van de eerste dingen die mijn vader deed: voetballen. Gister was ik weer in Beilen. Ik deed een tukkie na thuiskomst, want de vrijdagnacht was een korte nacht geweest door een beeldschone dame die bij mij op bezoek was in Groningen.
Na m’n tukkie was het acht uur en ik moest nog eten. Voor m’n tukkie had ik er al over nagedacht en ik had zin in pizza. Tijdens m’n tukkie had ik er al over gedroomd en nu was het zover, ik ging bestellen. Pizza 60 …. Del bandito. “Zonder gorgonzola en ossehaas, met paprika, ananas en mozzarella alstublieft.”
“Hoe laat kan ik hem komen halen?” “Ik zal even vragen….half 10.” Dat was anderhalf uur wachten besefte ik geschrokken. “Haha nee hoor, grapje, vijf voor half negen is die klaar.” “Hé Potje,” hoor ik Pietje op de achtergrond roepen. “Speciaal voor jou.” “Ooh dank u wel!”
Bij de pizzeria kom ik Anne tegen bij de balie. Pietje staat in de keuken, ziet me en begroet me. Annelies loopt ook langs in de bediening en net als bijna iedereen die er werkt, verwelkomt ze mij. Wat een warm gevoel, dat doet me goed! Pietje komt zelfs even uit de keuken en hij glimlacht. Dezelfde Pietje waarmee ik vroeger Diadora schoenen droeg en een spionclubje mee had voor Monique. Anne vertelt ondertussen een verhaal en mijn pizza is al klaar. Tot ziens allemaal, bedankt!
Bij Joost zet ik mij neder om de pizza op te smikkelen. Hij krijgt ook spontaan trek in pizza. Ik haal de doos uit de tas en zie dat er iets op de doos geschreven staat. Pietje wenst mij hoogstpersoonlijk smakelijk eten en vraagt hoe voetbal was. Hij heeft de tekst ondertekend met zijn handtekening. Wat een man! Ik bedank hem via de sms en krijg een sms terug: “…misschien tot in de kroeg en x van Annelies terug.”
Een heerlijke pizza en een fijn gevoel. Bedankt Pietje, ik hoop dat je nog lang zo door mag gaan. Ik zal blijven komen.