Ik ging een weekend naar de Ardennen en ik nam mee: Fifa13 en de PSIII, klaverjas kaarten, pokersetje, zwembroek, hardloopschoenen, ‘Básket’ schoenen, spaghetti, soep, m’n tandenborstel, oordopjes, en tot slot het hoofdingrediënt: vier goede vrienden!
We waren er en het was goed! Met zijn vijven in een huisje op Landal Greenparc, in l’eau d’Heure of zoiets. Frans bleek niet onze sterkste kant te zijn, we waren beter in Fifa 13 en chillen. In de korte broek vertrok ik vanuit NL en dat leek misschien gek in oktober, maar niets bleek minder waar. De zondagmiddag hingen we buiten in de blote bast woest aantrekkelijk te zijn. Maar voor wie? Want dames waren er niet. Die zaten enkel op de zaterdagavond in de pizzeria, met zijn negenen. De één nog knapper dan de ander, en daar bleef het bij. Want de tent waar zij naar binnen mochten, mochten wij enkel van buiten aanschouwen. Kledingvoorschriften enzo. Eerst moesten we nog wel onze ID kaarten laten zien, om vervolgens van de portier te horen te krijgen: “Jij en jij mogen niet naar binnen omdat je een T-shirt draagt, jij en jij niet vanwege jullie schoenen.” Alleen Sander mocht naar binnen, maar hij gaf de man E200,- en toen iedereen plots wel naar binnen mocht, zeiden wij: “Wij willen hier niet naar binnen! ….met je halfbakken principes.” We liepen rechtsomkeert. Hij begreep ons en schaamde zich, liep naar de baas en vroeg zijn ontslag aan.
Het bowlingscentrum welke eerder die avond in onze planning stond, was ook al failliet. Wat zouden we nu gaan doen in deze door de Landal receptioniste aangeprezen plaats? Wanhopen? Daar zijn we niet van, en BAM voor we het wisten zaten we in een kroeg een spelletje te spelen. In de climax van ons ‘truth or dare’ spel lag voor mij de schoonheid van dit weekend, en de reden waarom het mijn vrienden zijn. Aan onze tafel, tussen glazen drank, en de aanblik van de ontslagen portier hangend aan de bar, door, werden ware woorden gesproken. Banden werden verdiept en vertrouwen werd gekweekt. In de vriendschap, maar ook in onszelf. Ik bedankte mijn vrienden voor het feit dat ik mezelf bij hen kan zijn en dat zij mij het gevoel geven dat ik tof ben. Edwin vroeg wat ik nog meer kwijt wilde, en ik beantwoordde dat ik wel zou willen dat ik mijn gevoel met mijn moeder zou kunnen delen. Want ik weet dat ze dat graag wil, zij voelt mij haarfijn aan en wenst het beste voor mij. En ondanks dat ik dit niet met haar deel, wacht ze geduldig op de momenten waarop ik dat wel doe. “Als ik mijn gevoel zou kunnen delen, dan schaam ik mij nergens meer voor en ben ik een vrij man. Dan durf ik overal mezelf te zijn, en dat is wat ik zou willen!”
Een kleine tip van wat voor de rest in België blijft! Bedankt vrienden!