Ik loop over de stoep in Beilen en er komt een vrouw op mij af:
Mag ik je wat vragen?

– Ja hoor, zeg het maar.

Heb je misschien een paar euro voor mij?

– Ik zal eens even kijken wat ik nog in de portemonnee heb.

Oh alsjeblieft een paar euro heb ik maar nodig.

Nou nou, dacht ik bij mijzelf. Ze zetten tegenwoordig al redelijk hoog in. Vroeger was een euro al genoeg, maar nee, er is crisis en ook de bedelaars merken dat. In de tussentijd dat ik mijn portemonnee uit mijn binnenzak haal, zet ik het gesprek verder:
– Mag ik vragen wat je ermee gaat doen?

Ik moet met de trein naar Groningen.

– Juist, dan heb ik nog wel een treinkaartje voor je. Die heb ik vanochtend gekocht, maar ik ben niet gecontroleerd. Die is dus nog geldig en mag je zo hebben!

Nee, ik wil vijf euro.

Dat was het moment dat ik eigenlijk weg wilde lopen, want als je een retourkaartje van Beilen naar Groningen te waarde van €15,20 niet wil hebben, terwijl je net zegt dat je met de trein naar Groningen moet, dan ben je niet echt geloofwaardig. Toch kon ik niet zomaar weglopen en heb een kleine donatie gegeven.