De zaken zijn begonnen. De eerste vrijwilligster van 6packbeilen is gearriveerd. Elena is haar naam. Ik ben blij. Het was even wachten, maar uiteindelijk kreeg onze Russin haar visum en kwam ze afgelopen vrijdag aan op het treinstation van Amsterdam centraal. Rond 11 uur pikte ik haar op en vertrokken we richting Beilen. Hoewel ze verblijft in mijn klaslokaal in Groningen, zou ze deze eerste dag kennis maken met ons dorp. Joost pikte ons op vanaf het station en stelde zich in zijn beste Engels voor. Bedankt vriend!
Mijn ouders hadden hun huis warm geopend voor haar deze dag en ook zij testen hun Engels. En het moet gezegd, daar was niets mis mee. Nadat ze haar 7 tassen had uitgeladen, gaf ze aan trek te hebben, dus Bakker Bart werd bezocht. Tijdens de wandeling keek ze haar ogen uit en vertelde over haar verwondering. ‘Alles is zo schoon, elk gebouw heeft nieuwe ramen, de mensen zijn zo behulpzaam, je ouders en zus zijn zo vriendelijk. Je zus is slim en mooi. Deze paraplu, hoe werkt die? De straten zijn goed. Deze sandwich is wel lekker, maar eigenlijk houd ik niet zo van brood.’ Honderduit vroeg en vertelde ze. Ik vermaakte me wel. Uit onhandigheid en verwondering knalde ze een paar keer tegen me aan tijdens het lopen. ‘Sorry sorry, maar het is net of ik droom. Dit is zo mooi! Alle bloemen zijn zo vol kleur en de lucht is zo fris. Ik houd van de regen. In Moskou is het nu zoo warm en dan is de lucht dik en smerig. Ik houd van de regen. De lucht is zo fris!’
Een goede eerste kennismaking dus met ons dorp. Wij wandelden wat en brainstormden over de PR werkzaamheden voor 6packbeilen. Diezelfde avond was ze al welkom op het afscheidsfeestje van mijn zus die naar Zwitserland zal gaan met haar gezin. Ze vermaakte zich prima, sprak met m’n familie en andere bezoekers, waarvan één een collega kunstenares was van haar. Nicole van der Veen – Kerssies. ‘We moeten haar galerie bezoeken Alfons!’ Enthousiast verliet ze het feest, ze was moe. Wat wil je ook na 36 uren in de trein gereisd te hebben van Moskou naar Nederland.
De zaterdagochtend deed ze inspiratie op bij de Tip en ze wil bij het Grafisch proeflokaal in Orvelte enkele miniworkshops gaan volgen en natuurlijk meehelpen bij het Kuna festival van Taribush! Dat leek haar mooi! ‘Er komen hier niet veel toeristen…’ Daar kon ik haar geen ongelijk in geven. ‘Nog niet!’ gaf ik aan.
In de middag bracht ik haar naar Groningen omdat ze een afspraak had met de organisator van het Singing Night project. Dit is een evenement in het Sterrebos, waarbij publiek in picknicksfeer kan genieten en meezingen met Engelse en Nederlandse popliedjes van de afgelopen 30 jaar. Een band, een koor, een presentator en de omgeving zullen voor een ontspannen sfeer zorgen waarin mensen graag zullen vertoeven en meezingen.
Elena wandelde door de stad en droomde verder. ‘Het is perfect…’ Haar verwondering werkt aanstekelijk. Ze heeft zin om aan de slag te gaan en ik ook. Eerst met de PR, Kuna, tours door Nederland en filmpjes maken in Beilen…U zult van ons horen. Tot dan!