Je raadt het al, hij viel er toch af. Verdikkie, zonde!

Af en toe stopte ik en beschreef wat ik zag. ‘Vrouw met rokerige stem scheldt hardop tegen niets en niemand en fietst door.’ ‘Jonge vrouw huilt om 16.00uur ’s middags op’t lege terras van een kroeg.’ ‘Jongeman aan de wandel verdenkt meisje bij de fiets van “expres bukken”.’ ‘Dronken student kotst vanaf brug boottochtje familie Gaastra onder.’
Dat laatste was niet waar, maar ik stelde het mij met een stiekeme glimlach voor toen de familie met bootschoentjes onder mij door vaarde.

Op de hoek zat een bakker en ze etaleerde iets met aardbeien. Heerlijk, dus ik stapte naar binnen, bekeek het yoghurt cakeje en twijfelde. De bakker kwam en zag m’n twijfel. ‘Wat mag het zijn?’ vroeg ze. ‘Tja, ik dacht dat ik dat cakeje met aardbeien wilde, maar ik ben aan de wandel, dus die vallen er vast af.’ ‘Nee, dat zit wel goed,’ verzekerde ze mij en ik ging overstag. De aardbeien zagen er lekker uit. Dus ik liep naar buiten en smikkelde van het cakeje. Twintig meter was ik verder, flikkerde mij onverhoeds toch zo’n aardbei over de rand. Ik zuchtte. Leugens.