Gesprek in februari: ‘Leuk, dan gaan we samen naar de Nacht van de filosofie 19 april.’ ‘Ja, goed idee, ik koop het kaartje op zakelijke kosten aangezien het studiemateriaal is.’ ‘Haha slim,’ zei Lulu nog.

Afgelopen woensdag berichtte ik Lulu: ‘HAAa zin in, vrijdag samen naar de Nacht vd Filosofie!’ “JAAaa, leuk! Heb jij de kaarten trouwens?’ ‘Oe daar zeg je wat, vermoedelijk wel, even zoeken.’

Later die dag zocht ik naar de kaarten, ik vond er maar één, schrok en las onze conversatie terug. Hmm, ik heb niet gezegd dat ik twee kaarten zou kopen, ik ging er vanuit dat Lulu haar eigen kaart kocht. Verdikke. Snel zocht ik op de website of er nog kaarten over waren, maar het evenement bleek uitverkocht. Dus ik klom in de telefoon, belde en berichtte Lulu. Een tijdje later antwoordde zij met huilende gezichtjes, wat dom van ons. ‘Ik nam aan dat jij twee kaarten kocht, maar dat heb je niet gezegd.’ ‘Ik nam aan dat jij je eigen kaart kocht, maar ik had net zo goed twee kunnen kopen.’

Afgelopen vrijdag zat ze in de kroeg, ik wandelde naar stad voor het evenement en dronk vooraf even een borrel met haar en haar gezelschap. Toen we in ons gesprek de vraag stelden: wat is het verschil tussen berusten, aanvaarden en accepteren? Dacht ik, dat Filosofie evenement kan wachten.